Za każdym razem, gdy zerkam na swoją półkę i widzę tego Tarzana z naręczem tytoniu, a nasze spojrzenia spotykają się, w głowie słyszę hipnotyzujący hit Vaya Con Dios. "Ajajajajajaaaj..." - nucę i bezwiednie rozkładam grę na stole. Kocham. Zawsze chętnie zagram, w każdej konfiguracji. Jeden z moich ulubionych tytułów. Chyba żadna inna gra nie wzbudza we mnie takich pozytywnych skojarzeń. Lekkość, płynność, beztroska. To, co wyróżnia tę grę, i za co ją uwielbiam, to mechanika, która ani przez chwilę nie pozwala się nudzić żadnemu z uczestników rozgrywki - nawet podczas tury przeciwnika możemy wykonywać akcje dla siebie. Nie ma downtime'u, nikt nie zamula, cały czas coś się dzieje, a kwintesencją jest taki dobór akcji i momentu jej odpalenia, by przeciwnicy jak najmniej na niej zyskali. Wydanie przedpotopowe, jeszcze z czasów, gdy gry ilustrowało się na szybko w drukarni, w przerwie na fajkę, a do pudełka dorzucało garść randomowych ścinek z pobliskiej stolarni. Kanciaste żetony punktów, koloniści wyglądający jak ziarna kawy (która nota bene jest jednym z surowców w grze, więc za każdym razem przy tłumaczeniu zasad nowym graczom pojawia się sakramentalne pytanie: "A to jest kawa?"). Całe szczęście to nie ma kompletnie żadnego znaczenia, bo i tak gra się wyśmienicie. Jeden mały ... minus? Odnoszę wrażenie, że kafelek Nabrzeża daje zbyt dużą przewagę. Zazwyczaj gracze cisną, by jak najszybciej je zdobyć, bo później to już z górki - czyni to grę trochę powtarzalną i przewidywalną. Perełka Lacerty, polecam gorąco! Ajajajajajaaaj... Puerto Rico!