Gram w tą grę solo i z takim zamiarem ją kupiłam. Oznaczyłam poziom trudności jako średni, ale w przypadku solo mam wrażenie, że wygrana jest prawie niemożliwa a przynajmniej nie bez jakiś własnych modyfikacji. To co się robi samemu to jedno i nie jest trudne do opanowania, ale to co robi automa (w tym przypadku o trafnej nazwie Pan Koszmar) to dosłownie koszmar. Jak na mój stan intelektu automa zaproponowana przez instrukcję jest zbyt mocna i mnie osobiście działa na nerwy. Dlatego wprowadziłam dla niej kilka zmian. Od tej pory jest znośnie i tytuł zostaje w kolekcji, bo podoba mi się pomysł i mechanika.

#LutyZLacertą Są takie gry, które przyciągają okładką. Pracownie Snów 'odnalazłam' przypadkiem przeglądając jeden ze sklepów z planszówkami. Ponieważ sny zawsze mnie fascynowały a moje osobiste są zawsze skomplikowane i barwne - wiedziałam, że muszę ją mieć, zanim w ogóle obejrzałam skrót zasad. Kocham abstrakty, to jeden z moich ulubionych typów gier. I tym razem się nie zawiodłam. Budowanie przestrzenne, planowanie ruchów i ich ograniczona ilość, oprawa wizualna, a do tego jednak nieco trudniejsza rozgrywka niż np. w Azulu. Wszystko mi się w tej grze podoba (no dobra, nie jestem szczególnie wymagającym graczem...). Nie jest to jednak gra dla wszystkich. Nie jest tak prosta i przyjemna, na jaką pierwotnie wygląda. Wymaga dobrego planowania ale i przeanalizowania sytuacji po ruchu współgracza, który może roznieść nasz pierwotny plan w pył. Do tego dochodzą preferencje 'osobnicze' 😜 Moja Planszówkowa Druga Połowa nie ogarnia niestety budowania w 3D i jej ta gra zupełnie nie podeszła. Było to jak cios w serce ponieważ 90% gier ogrywamy razem. Przez pewien czas gra leżała na półce i czekała na lepsze czasy. Na szczęście mój osobisty Pan Mąż po 3 miesięcznym przetrawianiu mojej prośby zasiadł ze mną do stołu pewnego lutowego wieczoru. Po pierwszej rozgrywce Pracownie zaakceptował (a gust 'growy' nieco nam się rozjeżdża), więc będzie z kim grać! ☺️ Na chwilę obecną jedynie 4 rozgrywki za mną (trzy w składzie dwuosobowym i jedna solo), nie grałam też jeszcze z Panem Koszmarem. Ale na pewno będzie ich więcej. Jednym słowem: Polecam.

Pracownia Snów nie jest grą dla każdego, uwielbiam abstrakty logiczne, lubię pomyśleć nad planszą. Gra jest pięknie wydana, uwielbiam patrzeć na planszę, rzeczywiście czuć klimat sennych marzeń. Już sama gra podstawowa nie należy do najprostszych, trzeba trochę mieć orientację przestrzenną, inaczej może być ciężko... Gdy to ogarniemy i gra wydaje się łatwa, można podnieść level i wprowadzić Pana Koszmara, który skutecznie utrudnia rozgrywkę. Mega plus za tryb solo i klimat!