Pod Wrogim Niebem

Spełnia się koszmar walecznych Galów. Niebo runęło na głowy. Statek Matka obniża się nad miastem, które mogą ocalić tylko sprytnie umieszczane w podziemiach kostki... ALE równie dobrze mogą je skazać na zagładę. Ta gra jest peanem na cześć decyzyjnego ALE, które będzie nam towarzyszyć za każdym dołożeniem kostki i boleśnie szczypać w ucho. Rozpaczliwie potrzebuję energii, więc kładę "szóstkę" na elektrowni, ALE to spowoduje, że statek w tej kolumnie poruszy się o sześć pól i zaraz łupnie mnie w miasto. Mógłbym położyć białą kostkę, na której wypadła jedynka na polu stopującym ruch ufa, bo wtedy nie poruszy się on wcale, ALE użycie białej kostki wymusza przerzut wszystkich pozostałych i dodatkowo blokuję sobie pole badań nad superbronią antyufową, a wolałbym tam położyć "piątkę" i awansować na torze badań o dwa pola, ALE wtedy ufok rozbije się w mieście i stracę punkt życia bazy. Każda z pięciu kostek to inna brzemienna w skutkach decyzja do przeprawienia. Konsekwencje naszych ruchów sami na siebie sprowadzamy i to jest w Pod Wrogim Niebem najpiękniejsze. W każdej chwili precyzyjnie możemy określić jak rozegra się sytuacja na planszy, więc desperacko próbujemy walczyć z efektami własnych posunięć. Turlamy pięcioma kostkami ALE nie da się zrzucić na nie winy za własne błędy, krótkowzroczność czy beztroskie podkładanie nadziei w przerzutach. Sami układamy sekwencje zdarzeń w dodatku każde użycie białej kostki oznacza reroll, zatem jest szansa na przydatniejsze wyniki. Dobry ogr ma warstwy, a PWN ma poziomy bazy, w których możemy drążyć korytarze odblokowując przydatniejsze, skuteczniejsze pokoje, uzyskując większą elastyczność w planowaniu dokładania kostek, ALE przeznaczenie kostki na ruch koparki, to strata akcji w tej kolumnie i ruch myśliwca ufoków. Poziom zagrożenia rośnie wraz z kolejnymi etapami lądowania Statku Matki, bo kolejny poziom, o jaki się obniża, oznacza dla nas bolesną karę. W dodatku myśliwce ufoków mają bliżej do miasta, więc wystawienie w bazie kości o wyższej wartości znacznie przyspiesza wskazówki doom clocka. Przed każdym rzutem kostkami czuć presję i emocje, które wyzwala nerwowe wyczekiwanie, jak bardzo tym razem będzie przechlapane. Zupełnie jakby sama gra drwiąco prowokowała telepatycznym przekazem, który odbija się echem w skołowanej podświadomości: "No rzuć! Śmiało! Zobaczmy, jak tym razem sobie dokopiesz. Ja nic nie muszę robić, żebyś przegrał sam że sobą" W PWN nie walczy się z grą, ALE z cieniem, że swoim mrocznym klonem-bliźniakiem, alter ego z lustrzanego wymiaru, wersją siebie z innego timeline'u, a to oznacza, że jest to idealna gra solo.