Piętaszek

Deckbuildingowa solo wojna na sterydach. Grę rozgrywamy niczym wojnę. Mamy dwie talię (naszą oraz talię zagrożeń). Z talii zagrożeń ciągniemy 1 kartę, z naszej co najmniej 1 (darmową), potem tyle na ile pozwala nam karta zagrożeń możemy dociągnąć za darmo a za każda kolejną płacimy punktami życia. Ważne by sumaryczna siła naszych kart przebiła siłę zagrożenia - wtedy wygrywamy i zyskujemy kartę zagrożenia do naszej talii (druga część karta zagrożenia ma drugą połowę, która działa jak nasza karta z talii). Możemy nie pokonać zagrożenia, wtedy tracimy punkty życia, ale przy okazji możemy część zagranych kart odrzucić poza talię (jak to w deckbuildingach - niektóre karty są nie tylko słabe, ale wręcz niekorzystne dla nas). Jak skończy nam się talia to dokładamy specjalną kartę starzenia (słabiutka), tasujemy talię i gramy dalej. Jak skończy się talia zagrożeń, to przechodzimy na następny etap, tasujemy karty zagrożeń, ale teraz są one mocniejsze (na każdej karcie zagrożenia są 3 poziomy zagrożenia). Jak widać opłaca się pozyskiwać karty zagrożeń (pokonywać je), bo potem jest łatwiej. Po trzykrotnym przejściu przez całą talię zagrożeń toczymy walkę z 2 losowo wybranymi kartami piratów (można powiedzieć najmocniejszymi zagrożeniami). W tym przypadku nie możemy przegrać celowo - bo wtedy przegrywamy całą grę. Innym sposobem przegrania gry - to skończenie się kart starzenia (nie możemy żadnej dodać) lub skończenie punktów życia (musimy wydać znaczniki a ich już nie mamy). Wygrywamy, gdy pokonamy piratów. Oczywiście trzeba by dodać tutaj kilka szczegółów, najważniejsze to to, że niektóre karty posiadają zdolności, które można odpalać, a także trzeba by wyjaśnić jak dokładnie odrzucamy karty, gdy przegramy (a uzależnione jest to od rodzaju karty i liczby straconych punktów życia), ale to już znajdziecie w instrukcji. W tą grę da się szybko zagrać (kilkanaście minut). Początkowo może się wydawać, że będzie się dłużyć (talia zagrożeń jest niemała), ale po pierwszym etapie okaże się, że większości zagrożeń już nie ma (bo je pokonaliśmy). Więc drugi i trzeci etap biegną szybciej. W poźniejszych etapach troszkę zamieszania jest w ustalaniu wyniku walki (zdolności pozwalają dobierać karty, wymieniać je, podglądać, poza tym sami będziemy dokupować zagrania kart i pojawi się ich całkiem sporo), ale to jedyny minus tej sympatycznej i niezbyt trudnej (przede wszystkim pod względem zasad) rozgrywki. Wykonania - nie najlepsza jakość kart (a nietypowy rozmiar utrudnia koszulkowanie), za to są drewniane znaczniki życia. Malutkie pudełko na podróż w sam raz; ale jest to solo (i tylko solo) gra, więc raczej na czas gdy wszyscy zasną lub jeszcze nikt poza Wami nie wstanie.