W Pax Viking nie odnalazłem tej głębi, z której słyną ‘paxy’, przewrotności, gry nad stołem. Rozgrywki nie pisały niepowtarzalnych historii, nie dyskutowaliśmy o nich z wypiekami na twarzach. W paxach mechanika jest zaledwie niezbędnym dodatkiem, a plansza i komponenty konsolą, służącą do odtworzenia fascynującej przygody – tutaj zaś dostajemy niemalże suchego eurasa, wymagającego ponadto przyswojenia trudnych pojęć. Wikingowie być może mieli spore aspiracje, ale w mojej ocenie trochę niezasłużenie ogrzewają się w blasku swoich kolegów po nazwie. Momentami się dłuży i wieje nudą, tryb solo to jakieś nieporozumienie. Ja nie wrócę już na Północ, ale niewykluczone, że niektórym fanom nordyckiej tematyki może się spodobać.