Jedna z moich pierwszych gier, więc mam do niej duży sentyment. O ile nie lubię gier kooperacyjnych, o tyle ten tytuł mi podszedł, choć może cierpieć na syndrom lidera - jeden dominujący gracz przy stole, przy bierności pozostałych, może pokierować całą rozgrywką. Bardzo ciekawa tematyka, świetnie połączona z nią mechanika (namnażanie się wirusów, wybuchy nowych ognisk), czuć upływający czas i presję konieczności uratowania świata przed zagładą. Polecam początkującym graczom, jednak nam po kilkunastu partiach trochę się już przejadła.

#LutyZLacertą Jedna z moich pierwszych gier kooperacyjnych, w których zasmakowałam na dobre. Pierwsza trudniejsza i poważniejsza planszówka, przy której nauczyłam się myśleć. Kombinatorska, życiowa, nieprzeciętna, przy której dobrze się bawiłam za każdym razem. Dla odzwierciedlenia klimatu mały wierszyk 🙂 ....................................................................................... Zagrajmy wszyscy razem w grę zwaną ŻYCIEM. Powiem wam w sekrecie, powiem wam to skrycie, Kiedy pandemii na świecie nie było, grało się przyjemniej, na luzie i miło. Wirtualni gracze świat ocalić chcieli, walcząc z wirusami tak, jak to umieli Szczepionkę wynaleźć priorytetem było, By się wszystkim lepiej na tym świecie żyło Gra w realu żyje, los przekorny bywa, Pandemia z człowiekiem przegrywa, wygrywa.... Dreszcz emocji, napięcie, czy zdążymy, wygramy Porażkę przełkniemy, czy zwycięstwo mamy? Czy nam zmierzyć przyjdzie z sytuacją marną, Czy wygraną, gdy chaos świata nie ogarnął Zacna to gra była przyznacie to sami, Moje półki zapełniła razem z dodatkami 🙂