Kiedy nudziliśmy się na podwórku, robiliśmy potrawy ze wszystkiego, co mieliśmy pod ręką. Niektórzy po dziś dzień wspominają moje błotne burgery. Kuzynka piekła puszysty ceglany sernik ze żwirkiem i szklaną posypką. Jej przyjaciółka gotowała niesamowite zupy z patyków. Mój brat specjalizował się w sałatkach z liści, trawy i ślimaków. Tylko soków nie robiliśmy, bo nie mieliśmy pod ręką rzeczy, które moglibyśmy bezkarnie wcisnąć. Wreszcie po latach Friedemann Friese postanowił uczynić moje dzieciństwo kompletnym i pozwolił mi wyciskać soki z kart. Teraz mogę przyrządzać soki z komara, nosorożca, morsa i wielu innych zwierzątek. Postanowiliśmy użyć Owocowych opowieści jako lekarstwa na poniedziałek. I poskutkowało. To jest przeurocza gra. Skakanie od karty do karty, żeby zebrać zestaw kart owoców do zmiksowania soku, po drodze wymieniając owoce z innymi graczami, oferując własne, rozmieniając jedne na inne oraz dociągając kolejne jest zabawą pełną interakcji, nieoczekiwanych odmian losu i okazji czmychających sprzed nosa. Mechanizm, który wprowadza nowe karty do gry czyni to stopniowo, bardzo płynnie urozmaicając rozgrywkę. Chce się grać dalej, bo każda partyjka będzie inna. Z prostych składników można zrobić grę dobrą jak podwórkowe smoothie.

Owocowe Opowieści to gra typu Fable , coś z rodzaju legacy z tą różnicą, że nie niszczymy lub nie modyfikujemy jej elementów. Gra wraz z każdą rozgrywką rozwija się poprzez dodawanie nowych kart, a wraz z nimi nowych, bardziej rozbudowanych akcji. Naszym zadaniem jest robienie soków dzięki zdobytym owocom. W tym pomagają nam nasze zwierzęta, które wysyłamy na karty miejsc. Każde miejsce posiada akcję związaną z owocami lub daje nam możliwość zrobienia soku. Patrząc na okładkę gry, jej komponenty wielu pewnie pomyśli, że to tytuł dla dzieci czy mocno początkujących graczy. I rzeczywiście gra ma bardzo proste zasady, a pierwszych kilka kart miejsc posiada banalnie proste akcje. Jednak jak to mówią mędrcy : Im dalej w las, tym więcej drzew 😆 Jak wspomniałam gra z czasem dostarcza nam więcej emocji dzięki kolejnym kartom miejsc i bardziej rozbudowanym akcjom. Z czasem jest też więcej interakcji między graczami, choć z lekka pojawia się ona już w pierwszych turach 😉 Moje spostrzeżenia: Po pierwsze najlepiej gra się od 3,4 osób. Wówczas jest trochę ciaśniej i bardziej musimy wysilać się przy podejmowaniu decyzji, na które miejsce wysłać nasze zwierzę. Wspomnę, że kiedy dana karta, na której nam zależy jest już zajęta musimy zapłacić rywalowi oddając owoc 😉. Po drugie najwięcej emocji gra przynosi kiedy gramy po kilka partii, lub w niedużych odstępach czasowych, ponieważ jest to swego rodzaju kampania 😊 Bardzo polecam i uważam, że nawet bardziej ograni gracze, którzy nie zrażą się dziecinnymi grafikami, tematem oraz pierwszymi rozgrywkami, będą dobrze się bawić. Nie zawsze przecież mamy czas i siłę na mega ciężkie 🤯🤯🤯 😆