Grę zagrałem dziesiątki razy, była to jedna z moich pierwszych nowoczesnych planszówek. Cudownie starzeje się na mojej półce, pomimo upływów lat, co jakiś czas wraca na mój stół. Podoba mi się, że Osadnicy: Narodziny Imperium wyróżniają się asymetrycznymi frakcjami, gdzie każda z nich nie tylko ma unikalne zdolności specjalne, ale również różne karty frakcyjne. Rzymianie plądrują karty przeciwników, Barbarzyńcy produkują dużą ilość ludzi, Japończycy wysyłają samurajów, a Egipcjanie wydobywają złoto. Wszystkie karty mają określony sektor na planszetce frakcji, co pozwala utrzymać porządek na stole. Karty produkcji znajdują się w górnym sektorze, cechy w środkowym, a karty akcji w dolnym. Dodatkowo drewniane żetony zasobów i minimalistyczne ilustracje na kartach, potrafią dodać uroku rozgrywce. Gra wyróżnia się wysoką regrywalnością dzięki różnorodnym frakcjom, co sprawia, że każda rozgrywka jest unikalna, oraz dużej ilości kart, co daje wiele możliwości. Niestety jej jedynym minusem jest jej skalowalność, ponieważ najlepiej sprawdza się w rozgrywce dwuosobowej (nie grałem solo).

Osadnicy, było grane dużo, kiedy była to świeżynka. Powrót po latach okazał się przyjemny, ale mam w pamięci pewne mankamenty. W wersji podstawowej kart jest niewiele, mechaniki punktowania danej frakcji są określone i albo dostaniemy na rękę odpowiednie karty i trzaskamy punkty jak maszyna albo męczymy się niemiłosiernie. Co nie zmienia faktu, że gra jest przyjemna. Kiedyś może dokupię jakiś dodatek i zobaczymy co będzie.