W grę zagrałem dzięki Poczcie Planszówkowej. Estetycznie wykonana gra o ciekawej mechanice, o dużym stopniu regrywalności. Wcielamy się w mecenasa sztuki, który opłaca powstanie opus magnum Mozarta – fundujemy podróże, zatrudniamy kompozytorów, zlecamy napisanie dzieł o różnorakim przeznaczeniu. W grze istotne jest wczesne określenie celów, co wykonujemy poprzez podróże pionkiem Mozarta do tzw. Dworów. Za nie bowiem dostajemy punkty zwycięstwa, jak też za pozostawianie swoich znaczników na polach instrumentów Requiem, zatrudniając przy tym jednego z dwóch wybranych na początku gry kompozytorów. Na minus instrukcja, która jest niekompletna, nie wyjaśnia wszystkich kwestii w grze, ale z drugiej strony wyjaśnia na tyle dobrze podstawy rozgrywki, żeby całość była do ogarnięcia.

Gra w sumie bardzo mi się podoba. Jestem muzykologiem i najbardziej bałem się jakichś zniekształceń związanych z teorią muzyki - ale tu naprawdę jest dobrze. Co do samego przebiegu rozgrywki: bawią mnie powtarzane przez kolejnych recenzentów uwagi, które zdają się być echem pierwszych opinii - szkoda. Powściągliwe oceny zrobiły niezłej grze kiepski PR. Jest sporo dróg do zdobywania punktów zwycięstwa. Gra nigdy nie skończyła się (przynajmmniej u nas) jakąś wielką przewagą punktową między graczami, dlatego zmusza do czujności przez całą rozgrywkę. Regrywalność też wydaje się przyzwoita. Wydana naprawdę elegancko. Nie żałuję zakupu.

Z Lacrimosą obcuje się bardzo satysfakcjonująco. Nie za ciężka, nie za lekka, nie za długa, tak w sam raz. Składanie sobie talii jest nieśmiertelnym planszowym klasykiem, prawdziwym samograjem, który skutecznie napędzi maszynerię każdego euraska. Możliwość skomponowania sobie warunków punktacji pozwala każdemu jeszcze bardziej skupić się na sobie, a nic nie budzi większej pasji w eurograczu niż pielęgnowanie własnego ogródka. Liczne okazje do skombowania sobie kilku rzeczy celem pozyskania innych rzeczy dających zasoby oraz punkty, bezbłędnie zaangażuje w rozgrywkę każdego, kto ma choć odrobinę serca do grania. Zdecydowanie warto Lacrimosę dołączyć do swojej planszowej płytoteki. Będzie się tam bardzo dystyngowanie prezentować. Pomoże uchodzić w towarzystwie za całkiem kulturalne indywiduum. I będzie też zbierać kurz na półce jak porzucona kolekcja płyt Mozarta. A szkoda, bo to dobra gra jest.