Imperial 2030

Lubię gry w brzydkich pudełkach, bo jest spora szansa na to, że będą miały bogate wnętrze. Żeby ocenić atrakcyjność gameplayu po okładce, stosuję „krzywą Klemensa”. Im większy zez, oczopląs, obfitsze łzawienie z oczu, tym gra będzie lepsza. Działa bez pudła. Kiedy zobaczyłem Imperial 2030, oślepłem częściowo, ogłuchłem i zapadłem w roczną śpiączkę na jawie. Ocknąłem się w zagraconym planszówkami mieszkaniu, w którym wciąż brakowało czegoś szkaradnego. Okładka Imperial 2030 jest tak paskudna, że da się na nią patrzeć tylko przez ciemne okulary w całkowitym mroku. Kiedy chcę przeżyć koszmar na jawie, zapalam światło. Najsłynniejsza gra Maca Gerdtsa, Concordia, też nie grzeszy okładkowym powabem, a jest ekwiwalentem ponadczasowej chwały rzymskich dróg. Facet złych gier nie robi. Ma po prostu gust eurosucharzysty. Wyjąłem z pudełka jakąś broszurkę reklamową, przekartkowałem i zabrałem się do szukania instrukcji. Nic nie znalazłem, bo ten pamflecik jest instrukcją. Tradycja minimum zasad podtrzymana. Imperiala uczy się w pięć minut cały czas pastwiąc się nad tym, jaka ta gra jest brzydka. Mówią, że jest to skrzyżowanie Riska z Monopoly. Owszem. Zgodzę się. Genetyka nie kłamie. Ale Imperial jest sto razy bardziej zabójczy od swoich rodziców. Tu jest zero absolutne losowości. Wybierasz akcje z rondla. Wiesz ile zarobisz i ma co cię stać. Jesteś świadom ile warte są udziały w imperiach, którymi będziesz manipulować na mapie świata. Wojny są tu prostą kalkulacją wzajemnej destrukcji. Wszystko policzysz i wszystko będzie policzone tobie. Imperial 2030 jest bezpretensjonalnie brutalny. Interesuje cię tylko zwrot z inwestycji w globalne mocarstwo. Nie ważne, w które. Tylko opłacalność decyduje o tym, kto jest ci wrogiem, a kto sojusznikiem. Można walczyć o kontrolę nad najsilniejszymi imperiami, ale też da się sterować z tylnego siedzenia i skupować akcje liderów. Gra umożliwia sprytne odbicie się od dna i powrót do czołówki rozgrywających. Cyniczne dojenie państwowej kabzy jest tu normą. Działanie na szkodę inwestorów to cnota. W Imperialu genialnie działa rondel wyboru akcji, który sprzyja wybieraniu właściwego czasu na swój ruch albo psuciu planów rywali. Rozgraniczenie kasy na prywatną i państwową uroczo symuluje realia działania megakorporacji. Można tu sprytnie wysadzić kogoś z siodła i wydoić jego imperium. Miodzio. Gdybym był reptilianinem sterującym rządowymi marionetkami zza kulis, grałbym do upadłego.