Grand Austria Hotel to jedna z tych gier, na którą będziemy polować z drugiej ręki. Już po pierwszym zagraniu wiemy, że musi wylądować w naszej kolekcji. Krótka, ale intensywna gra euro i prowadzeniu hotelu z kawiarnią. W hotelu przyjmujemy gości, zatrudniamy wyspecjalizowanych pracowników, a przez cały czas dbamy, aby hotel przynosił chwałę cesarzowi. Jeśli popadniemy w jego niełaskę, ukarze nas dotkliwie, ale jeśli wybijemy się na tle innych, obsypie nas złotem. Gra ma krótką kołderkę, zmusza do optymalizacji i przemyślenia każdego ruchu. Nie da się zrobić wszystkiego, więc kluczem do zwycięstwa będzie gra pod cele. Nie możemy zapominać o torze cesarza, który może mocno odbić się na naszej punktacji (w obie strony). Wykonanie jest bardzo ładne, kolorowe, porządne. Jednakże widać tutaj upływ czasu - "ładność grafik" to kwestia gustu, ale już kostki to taka taniocha, że aż boli (sugerujemy wymiankę na lepsze). Instrukcja jest napisana dobrze, natomiast złączona jest na stałe z suplementem zawierającym opisy gości i pracowników, a po te będziemy (przynajmniej na początku) sięgać często. Lepszą opcją byłyby dwa oddzielne dokumenty. Pudełko cierpi na absolutny brak wypraski, także domyślnie zostają tylko woreczki strunowe. Mechanicznie to świetna sałatka punktowa, z różnymi możliwościami rozwoju, nastawiona jednak na wypełnianie celów - co kompletnie nie przeszkadza. Dzięki ich mnogości, tytuł będzie bardzo regrywalny. Tak samo, nie przemielimy w jednej rozgrywce zarówno talii gości jak i pracowników. Kolejny plusik. Ze względu na planszetki, gra zajmuje sporo miejsca na stole, ale zdecydowanie cieszy oko. Grand Austria Hotel wpada na naszą listę łowców.

Zagrałem w GAH jak dotąd tylko raz, ale to miłość od pierwszego wejrzenia! Gra jest koszmarnie brzydka - myślę że to top największych koszmarków Franza Klemensa. Jest słabo wykonana - karty to jest jakiś żart, bo blok techniczny ma lepszą jakość. Nawet kości nie są super generyczne plastikowe tylko jakieś takie dziwne i sprawiają wrażenie jakby po rzucie miały się rozpaść. Ale mimo wykonania gra mechanicznie to diament. Wszystko pasuje do siebie jak puzzel do puzzla. Zasady są banalne, ale rozkminy jest co nie miara. Przez to gra narażona jest na paraliż decyzyjny nawet u graczy, którzy z reguły nie zastanawiają się przesadnie długo.