Dreadful Circus

Gra w obiecywanie gruszek na wierzbie po to, żeby dostać kartę, która w kolejnej rundzie będzie ci kulą u nogi, bo tak bardzo poplącze się sytuacja na stole. Cyrk jest szaleństwem, czystym chaosem. W szołbizie chodzi o to, żeby zbierać sety kontraktów, bo za to są punkty. Dobrze jest też zebrać zestaw kart atrakcji. Bardzo dobrze jest też mieć karty, które dodatkowo punktują to, co już zebraliśmy, lub podnoszą wartość tego, co już mamy. Tyle teorii. W praktyce wszystko wychodzi na opak, jak w gabinecie osobliwości. Kontrakty są jednocześnie walutą, za pomocą której licytujemy karty. Chcemy ich mieć jak najwięcej, ale trzeba je też wydawać. Pieniądze są pieniędzmi, więc też będą miarą sukcesu cyrkowego przedsięwzięcia. Jeden z graczy musi wystawić kartę na aukcję. Pozostali przygotowują swoje oferty w zamkniętych pudełeczkach. Sprzedający bierze jedno puzderko, skrycie podgląda jego zawartość i decyduje, czy przyjmuje ofertę, czy zwraca pudełeczko oferentowi. Jeżeli gracz będzie tak wybredny, że odrzuci wszystkie propozycje, karta trafia na stos odrzuconych. Pozyskane karty atrakcji wystawiane są przed szczęśliwym posiadaczem i przyniosą lub nie zysk na koniec gry. Kupioną kartę występu trzeba zagrać i zastosować jej efekt. Akcji z występów jest sporo i występują w szerokim wachlarzu zagrań. Trik polega na tym, że aktywuje się zakupioną kartę, a nie jedną z posiadanych na ręce. Co za tym idzie często trzeba sprzedać kartę występu z ręki, która potencjalnie może nam zaszkodzić. Na koniec gry powinny nam zostać trzy karty na ręce. Do tego momentu trzeba będzie podjąć kilka brzemiennych w skutki decyzji. W Deadful Circus jest miejsce na przeróżne Mind games. Kto lepiej przekabaci sprzedawcę, zyska co chce po dobrym koszcie. Nic nie stoi na przeszkodzie, żeby szkalować rywali. Podlizywanie się i składanie obietnic bez pokrycia to taktyka dobra jak każda inna. W końcu cała branża rozrywkowa to tylko dym i lustra. Dreadful Circus to zakręcona gra. Ma swój łajdacki wdzięk i kilka kapitalnych twistów.