Od dłuższego czasu mierzyłem się z chcącą zakupu/wypróbowania serii Dice Throne i dzięki poczcie planszówkowej wreszcie mi się to udało. Do rozgrywki usiadłem z entuzjazmem spowodowanym pozytywnymi opiniami. Jakie było moje zdziwienie kiedy okazało się, że gra jest naprawdę rozczarowująca, ale zacznijmy od początku. Dice Throne: Starcie 2 - Mnich vs Paladyn Sezon 1 to gra kościano-karciana polegająca na pojedynku dwóch postaci, w tym zestawie mamy Mnicha i Paladyna, każdy z nich posiada unikatowy styl walki. Gracz w swojej turze pobiera 1 PW (służy do zagrywania kart) i 1 kartę, zagrywa karty na które go stać i rzuca kościami na atak. Przeciwnik w tym momencie rzuca kościami na obronę i tak na zmianę, aż któryś z graczy sprowadzi życie przeciwnika do zera. Brzmi jak przepis na szybką i przyjemną rozgrywkę, niestety gra jest strasznie irytująca przez bardzo dużą losowość. Dobór kart jest losowy i często mamy na ręce nie takie karty jakie byśmy chcieli. Nie ma też możliwość dobrania większej ilości kart na rękę. Dokładając do tego losowe żuty kośćmi, które możemy w teorii kontrolować, ale niestety na za pomocą losowego dociągu kart. Jeśli ktoś ma pecha to nawet nie ma cienia szansy na wygarną. Gra zamiast bawić jest frustrująca i zniechęca do dalszej rozgrywki. Jeśli chodzi o wykonanie to po otwarciu pudełka otrzymujemy dwa osobne organizery, każdy z nich zawiera postać ze wszystkimi niezbędnymi komponentami potrzebnymi do rozpoczęcia rozgrywki. Wykonanie trzyma naprawdę wysoki poziom, składana planszetka gracza, kości, żetony i organizery są na przyzwoitym poziomie. Niestety grafiki na kartach są przeciętne (z wyłączeniem kart ulepszeń) i są takie same u wszystkich postaci - co w dzisiejszych czasach jest naprawdę dziwnym zabiegiem. Jeśli przez przypadek pomieszasz talie postaci to masz problem - karty można rozpoznać tylko przez miniaturowy napis na karcie, który jest słabo widoczny. Podsumowując gra Dice Throne: Starcie 2 - Mnich vs Paladyn Sezon 1 jest nudna, schematyczna i bardzo losowa. W każdej innej grze pojedynkowej losowość występuje, ale w jakimś stopniu możemy ją kontrolować, o tyle tutaj o zwycięstwie decyduje szczęście, a nie świadomy wybór graczy. Niestety, tej gry nie mogę nikomu polecić, ponieważ jeszcze nigdy podczas rozgrywki nie odczuwałem tak silnej niechęci do jej kontynuowania. Strata czasu - moja końcowa ocena to 4/10.

Pudełko zawiera dwóch bohaterów: Mnicha i Paladyna. Mnich to bohater oparty na energii Chi, jego strategia polega na cierpliwości i wykorzystaniu odpowiednich momentów do zadania potężnych ciosów. Paladyn to bohater, który łączy ofensywę z obroną. Dzięki zdolnościom, może odbijać część otrzymanych obrażeń i chronić się przed atakami. Jego siła rośnie w miarę gromadzenia tokenów, co sprawia, że jest potężny w dłuższej perspektywie. Jednak jego skuteczność zależy od udanych rzutów kośćmi i odpowiedniego zarządzania tokenami. Różnorodność między postaciami pokazuje, że każda z nich ma unikalne zdolności i styl gry, co sprawia, że pojedynek między nimi może być taktycznie interesujący. Gra ma ciekawy klimat pojedynku i efektowną oprawę, ale niestety nie trafiła w mój gust. W moim odczuciu jest w niej bardzo duża losowość – wszystko zależy od tego, jakie wypadną nam symbole na kościach i jakie dociągniemy karty. Czasem możemy mieć szczęście i wtedy gra potrafi być dynamiczna i emocjonująca, ale innym razem rozgrywka może się ciągnąć lub frustrować przez brak dobrych rzutów. Dla osób, które lubią tego typu ryzyko i „kościane” pojedynki, może to być dobra zabawa. Dla mnie jednak to tytuł, do którego nie chciałabym wracać.