Carska ruletka czyli Czerwona Katedra. Za cara plac budowy to była taka ruletka z black jackiem. Trzeba sobie obstawić, zarezerwować element katedry, który zamierza się zbudować. Trzeba turlać kostkami po rondlu, żeby wylądowały tam, gdzie dadzą nam największe profity, a jeszcze wylądują przy karcie z dobrą bonusową akcją. W tej szulerni zamaskowanej jako plac budowy nudzić się nie można. Wybrałeś kostkę, doskoczyłeś na pole, z którego zbierzesz budulec w ilości razy kostki, jakie tam są i na koniec swojego ruchu przerzucasz wszystkie te kostki. I wszyscy przy stole cię serdecznie nienawidzą w tej chwili, bo już planowali swoje ruchy na te właśnie kostki. No i co poradzicie? Wola cara. Trzeba się nagimnastykować, żeby zebrać te surowce i tyle rubli, które się chce, ale jest to do zrobienia. Kto nie kombinuje, ten nie ma. Łaski cara nie ma. W Czerwonej Katedrze nie ma co planować na zaś, móżdżyć nad strategiami. Tu liczy się bieżąca chwila i kaprys rzutu kośćmi. Grasz, jak ci los pozwoli. Co możesz taktycznie rozkminić, to rezerwacja części katedry do zbudowania. Każda karta katedry ma bonus dla naszego warsztatu, który możemy podpiąć pod jedną z pięciu kostek. Może to być dodatkowy zasób, punkt uznania czyli taki carski pezet, albo aktywacja innej kostki i zgarnięcie budulca, z miejsca, gdzie ona stoi. Do tego pozycja karty, którą zbudujemy ma znaczenie, bo można zarobić kary punktowe, jak ktoś się zdąży pobudować nad nami. Tu jest nad czym pomyśleć. Ozdabianie fasady przynosi pożądane punkty prestiżu i nie ma wymogu zdobienia tylko swoich kart. Tak można spojrzeć na katedrę i machnąć krzyż złocony, a nuż się carowi spodoba. A przy okazji rywal nie postawi takiego, bo jeszcze kopuł nie dobudowali. Ot i życie. W punktacji końcowej ciśnienie podnosi walka o przewagi w wieżach katedry. I dobrze. Bez emocji nie ma zabawy. Czerwona Katedra jest i do śmiechu i do łez i do podumania. Taka szczera dusza.