Martin Wallace skradł moje serce Brassem, więc kolejne dzieło z jego stajni kupiłem w ciemno. Być może zbyt wysokie oczekiwania sprawiły, że lekko się zawiodłem. Cynowy Szlak nie dorównuje Brassowi, ale z drugiej strony chyba nie taki był cel. To w dalszym ciągu dobra gra, dużo lżejsza i łatwiejsza niż Brass, i w zasadzie powinienem przestać porównywać te tytuły, bo oprócz autora, przemysłowej tematyki i geograficznego osadzenia w Anglii nie mają ze sobą nic wspólnego. Gra się bardzo przyjemnie, ale czegoś mi w Cynowym Szlaku brakuje... Wszystko jest takie powtarzalne - licytujemy kopalnię, pompujemy wodę, wydobywamy złoża, sprzedajemy i tak w kółko. Rozgrywka nie wywołuje we mnie żadnych emocji. Jest interakcja, jest wyścig z czasem i rywalami, ale nie ma motyli w brzuchu. Uczciwie trzeba jednak przyznać, że mechanicznie gra stoi na wysokim poziomie - dobry pomysł z kupowaniem punktów za zarobione pieniądze, co rodzi dylemat - kupować punkty, czy inwestować środki w rozwój kopalni? (podobny dylemat pojawia się w Pan Am) Świetny jest tor pracy - gracz, który wyskoczy za daleko po wykonaniu drogiej, mocnej akcji musi dłużej poczekać na swój następny ruch (chociaż to akurat nie jest nowatorskie rozwiązanie, podobne mechaniki znane są już chociażby z Patchwork lub Glen More). Bardzo podoba mi się ruchoma cena surowców, chociaż mechanika rynku ma niewiele wspólnego z tym, jak te procesy ekonomiczne działają w rzeczywistości. Btw kostki surowców są za duże, przysłaniają planszę i nie mieszczą się na terenach mapy. Ogólnie gra dobra, chętnie jeszcze kiedyś zagram, ale jak ktoś oczekuje następcy Brassa to się rozczaruje.