Kości zostały rzucone. Rozpoczynamy grę. Inicjuje ją Gajusz Juliusz, jak w rzeczywistości miało to miejsce. Dwóch wybitnych wodzów tamtego okresu staje przeciwko siebie w wydawałoby się nierównej walce na korzyść Gnejusza Pompejusza. W grze planszowej ten kilkuletni konflikt mamy możliwość rozegrać w 20 minut z równymi siłami obu stron. O ile ktoś nie podchodzi do tego starcia jak do partii szachów, ta gra może rzeczywiście skończyć się b. szybko. Poczytuję to jako jej plus. Kolejny to kompaktowe wymiary gry po jej rozłożeniu. Zagramy w nią na małym stoliku w kawiarnii. Ciekawa i prosta mechaniką podwójnej wartości siły na żetonach daje zaskakujące rezultaty głębi rozgrywki. Dodatkowe moduły- żółte żetony wprowadzają ciekawe twisty. Minusy dotyczą estetyki i wykonania. Gra mogłaby być bardziej dopracowana graficznie, żeby mniej przypominała prototypowe warcaby. Ikony na żółtych żetonach (poza trucizną) nijak nie symbolizują swoich znaczeń. Plansza po kilku rozłożeniach jest już zniszczona na zgieciu (słaba jakość nadruku i tektury). Generalnie czuć, że jest to gra wydana tanio. Pomimo tych mankamentów, sumarycznie grę oceniam dość wysoko, jako szybki, smaczny deser lub przystawkę z dokładkami. Planuję w nią grać często, więc będę ją ulepszał we własnym zakresie, żeby te średnie komponenty nie uległy szybkiemu zużyciu. Żetony tekturowe zamienię na drewniane, a planszę główną na matę.

Po tych wszystkich ochach i achach w internecie miałem dość spore oczekiwania po tej grze. Niestety gra w naszym teamie (ja/żona), okazała się nudną, zbyt prostą rozgrywką. Te walki o prowincje, są tak przewidywalne... ok, może to zbyt mocno powiedziane, ale jak tworzy się przewaga gdzieś to zaraz się ucieka dalej. Do tego jest troszkę zamieszanie w zasadach, takie zawiłe , że wprowadzając nowego gracza jest takie... ok, zagrajmy zobaczymy w praniu, bo tłumaczenie, że roisz tak, ale wtedy wychodzi tak, i tutaj bierzesz żeton ale tutaj juz nie dokładach, ale masz coś, tam, więc kładziedz tutaj też żeton itd. Największy problem w tej grze to i tak brak emocji, znudzenie, gdy wykłada się tylko żetony. Widocznie nie nasz target ;)

Niezwykle prosta, ale też bardzo klimatyczna rozgrywka. Jeden z graczy wciela się w Cezara, drugi w Pompejusza, zaś banalnie proste zasady pozwalają nam odgrywać walkę o podzielone państwo podczas wojny domowej. Rozstawiamy legiony, zdobywamy stronnictwa, toczymy bitwy, a wszystko to w nie więcej niż 20 minut. W tle warto włączyć muzykę z "Rome, Total War". Dobra zabawa dla miłośników historii gwarantowana.

Gra Cezar bardzo przypadła mi do gustu. Zaskoczyła mnie swoją prostotą i krótki czasem rozgrywki, dającym jednocześnie poczucie dobrze spędzonego czasu i możliwość pogłówkowania. W grze wcielamy się w legiony Cezara oraz Pompejusza i walczymy o kontrolę nad prowincjami wokół Morza Śródziemnego. W swojej turze kładziemy żetony na granicy prowincji i zdobywamy przewagi nad tymi regionami. Gra jest idealna, gdy brak czasu na coś dłuższego. Ocena po 10 rozgrywkach w 2 osoby i solo. Średni czas = 19 minut.

Cezar jest dwuosobową grą bazującą w dużej mierze na taktyce. Po przygotowaniu planszy widzimy, jakie korzyści otrzymamy po zamknięciu granicy w poszczególnych prowincjach. Losowy jest dociąg żetonów, ale niejako sami kontrolujemy liczbę widocznych żetonów. Oczywiście jest szansa, że na odkrytych żetonach i polach, które chcemy podbić, nie będą zgadzać się żetony. Jednak wydaje mi się, że Cezar jest na tyle otwartą grą, że jeśli nie ta granica, to inna, można pójść na wiele pól i nawet jeśli tym razem stracimy kontrolę, może zaowocuje to przejęciem prowincji w innym miejscu. Cezar to szybki pojedynek z prostymi zasadami, w którym można nieźle pokombinować. Idealnie sprawdzi się do grania z drugą połówką, nawet gdy jest mało czasu na rozgrywki. Doza strategii zamknięta w małym pudełku. Jeśli lubisz gry taktyczne, w których sytuacja na planszy ciągle się zmienia i nie boicie się dostosowywać do kaprysów losu — Cezar może być grą dla Ciebie! ~ Kasia