Kolejna gra, którą lubię i ja i koi rodzice! Mamy za sobą dopiero kilak rozgrywek, ale urzekła nas prosta (ale nie prostacka!) formuła gry. Świetne w Azulu jest również to, że mimo że na początku się nie wydaje to daje on szanse na negatywną interakcję - zwłaszcza w ostatniej fazie dobierania kafelek z warsztatów! Estetyka gry również mi się podoba, azulowe kafelki są śliczne, ale obawiam się, że niestety po wielu rozgrywkach się porysują (ale cóż zużycie znaczy, że gra przypadła do gustu i wiele razy po nią sięgano xD). Polecam tym, którzy lubią gry logiczne, ale zaznaczam przy tym, że Azul nie jest szczególnie trudną grą, więc dla wprawionych graczy może być zbyt łatwa.

W swojej turze gracz może dobrać wszystkie płytki w jednym kolorze z jednego, z dostępnych pól. Niewybrane płytki umieszcza na środku tworząc nową pulę dobierania, a zebrane na jednej linii wzorów. Jeśli na danej linii wzorów znajdują się płytki jednego koloru, to można do niej dokładać płytki wyłącznie tego koloru. Wszystkie nadmiarowe płytki, których nie możemy umieścić na planszy lądują potłuczone na podłodze, dając graczowi ujemne punkty pod koniec rundy. Gracze wykonują akcje do momentu, gdy nie ma już płytek do dobierania. Pod koniec rundy płytki z wypełnionych linii wzorów przenoszone są na ścianę, gdzie układamy mozaikę, zdobywając punkty zwycięstwa. Punkty otrzymujemy za umieszczenie płytki na ścianie i wszystkie płytki w pionie i poziomie, z którymi dołożona płytka sąsiaduje. Po podliczeniu punktów i odjęciu punktów za rozbite płytki gracze zaczynają nową rundę. Gra kończy się w momencie, gdy dowolny gracz ułoży jeden kompletny rząd płytek. Azul jest lekkim, przyjemnym tytułem, który przyciąga wyglądem. Piękne bakelitowe płytki, porządnej jakości plansze graczy i warsztaty (z których dobiera się płytki) powodują że nie sposób przejść obojętnie obok tej gry.

#LutyZLacertą Azul to świetna gra logiczna o układaniu ceramicznych płytek oraz kafli. Proste zasady, które dają sporo możliwości kombinowania, strategicznego rozmieszczania płytek oraz interakcji między graczami. Bo przecież nikt nie powiedział, że nie można wzajemnie sobie przeszkadzać 😉 wprost przeciwnie, oprócz nabijania jak największej ilości punktów, staramy się jednocześnie o to, by przeszkodzić naszemu współgraczowi w osiągnięciu celu i nie ułatwiać mu układania pasujacych elementów. Gra przenosi nas do Portugalii, do miasta Évora, gdzie wcielamy się w rolę artysty układającego płytki azulejos w pałacu króla. Każdy gracz dobiera je z ogólnodostępnych warsztatów i umieszcza w sposób określony na planszy. Wszystko jest tutaj na plus, od jakości wykonania, ciekawego pomysłu, innowacyjnej mechaniki, krótkiej i przejrzystej instrukcji, nie dłużącej się rozgrywki, po wrażenia wizualne. Jest nawet zalążek fabuły w postaci króla i jego cudownego, pełnego przepychu pałacu. To od nas zależy jak daleko poniesie nas fantazja 😉 może nie ma tu wylewającego się jak z gier ameri klimatu, ale jest to gra familijna, do której przyjemnie się wraca, a łatwe do przyswojenia zasady sprawiają, że można ją polecić każdemu. Jedyne czego Azulowi nie można zarzucić to cukierkowych, przepięknych wizualnie i cudownych w dotyku znaczników. To gra, która oprócz zasad i samej rozgrywki dostarcza niezwykłych doznań zmysłowych ( jakkolwiek to zabrzmi 🤣). Pochłaniamy ją wzrokiem, dotykiem i oprócz tego trenujemy strategiczne kombinowanie i logiczne myślenie.