Jako ogromna fanka Azula, chciałam mieć również czwartą część serii tej fajnej, abstrakcyjnej gry :) zanim kupiłam i sama zagrałam, słyszałam wiele opinii, że gra jest słabo wydana pod względem jakości i ciężko odróżnić kolory. Co do tej pierwszej opinii troszkę się zgadzam, bo plansze graczy mogłyby być grubsze i z lepszego materiału, natomiast jeśli chodzi o kolory, to nie mam z nimi żadnych problemów. Osoby, które narzekają na dobór kolorów być może mają jakieś tendencje nierozróżniania barw. Według mnie ten ciemnozielony, jasnozielony, fioletowy i granatowy odróżniają się i sprawiają, że gra zachowała jednolity ton gry, bez dodatkowych krzykliwych kolorów. Być może o to chodziło, ale jak na ogród powinno być bardziej kolorowo :) Jeśli chodzi o samą rozgrywkę, to jest to najtrudniejszy do tej pory Azul, ale nie ze względu na trudność zasad, ale ze względu na trudność podejmowania decyzji, wyborów, kombinowania. Kiesling fajnie wymyślił płacenie kolorem lub wzorem, nie znamy od razu wszystkich kafelków, tylko po kolei się one odsłaniają, nie wiemy, które kafelki się pojawia. Mogą nam one kompletnie nie pasować, ale zawsze się z nich coś wyczaruje: opłaci się nimi koszt albo wykorzysta się je w późniejszej części rozgrywki. Dla fanów Azula i gier abstrakcyjnych, których jestem fanką, Azul ogród Królowej to pozycja obowiązkowa.

Najtrudniejsza wersja azula. Rozgrywka mocno odeszła od oryginału, jednak jest mocno satysfakcynująca. Bardzo ładna oprawa graficzna (chociaż mogli wybrać trochę inne kolory niż jasno-zielony i ciemno-zielony, oraz jasno-fioletowy i ciemno-fioletowy). Rozgrywka najlepiej działa na 4 osoby - jest większy przemiał kafelków. Na minus jest czas rozgrywki - w inne azule w tym czasie można zagrać z 2 razy.