Gra oparta na rzutach kośćmi, bardzo losowa, ale jednocześnie z mechanizmami, które tę losowość pozwalają w pewnym - odczuwalnym, sensownym - stopniu kontrolować. Prześliczne grafiki oraz fragmenty tekstu tworzą odpowiednią - lovecraftowską - atmosferę. Nie ma tu fabuły, która stanowiłaby siłę napędową tej gry. Chodzi wyłącznie o niedopuszczenie do przebudzenia się Przedwiecznego lub - gdy się to nie uda - wepchnięcia go z powrotem przez wrota w Otchłań, nim całkowicie wydostanie się na wolność (wolę o tym myśleć w ten sposób, bo nijak nie potrafię sobie wyobrazić, aby jakikolwiek człowiek był w stanie zabić Przedwiecznego). Z jakiegoś powodu gra uchodzi za niezwykle łatwą. Nie wiem dlaczego, trudno mi to zrozumieć. Pytanie czy każdy, kto tak twierdzi gra prawidłowo interpretując zasady, bo ukazało się w 2018 roku specjalne FAQ na stronie oryginalnego, zachodniego wydawcy, które wyjaśniało wiele powtarzających się wątpliwości (podobno instrukcja do pierwszego wydania była kiepska, stąd może rozgrywka była pełna błędów wynikających z przeróżnych interpretacji zasad, a tym samym trudność gry cierpiała). W jakim gronie jest prowadzona rozgrywka, na ilu badaczy? Duża losowość, konieczność odrzucania kości po nieudanym rzucie, blokowanie kości - raczej nie czynią z tej gry niedzielnego spaceru w parku. Jeśli o mnie chodzi gra jest średnio trudna. Pomimo potężnej dawki losowości jest tak przemyślana, aby losowość nie była dominująca i gra nie była całkowicie dziełem przypadku (co naprawdę czyniłoby ją trudną, bo nieopanowaną i taka gra nie miałaby po prostu sensu). To dobra gra dla miłośników kulania kości i niepewności, ryzyka, jakie się z tym łączą. Dla mnie bardzo wciągający, nie pozbawiony konieczności pomyślenia tytuł w bardzo atrakcyjnej stylistyce. Idealna rozrywka na ok. 60-120 minut dla gracza solo jak i większą ilość uczestników. Zapewnia sporą dawkę emocji.

„Znak Starszych Bogów”, czyli szybko i straszno. Plusy: 1. Oprawa graficzna 2. Solidne wykonanie 3. Tematyka i klimat 4. Proste zasady 5. Mechanika 6. Instrukcja 7. Szybka i dynamiczna rozgrywka 8. Świetna na wprowadzenie w świat gier planszowych 9. Wariant solo Minusy: 1. Trzeba mieć ogromnego pecha aby przegrać. Zbyt łatwa. „Znak Starszych Bogów” to świetna gra przygodowa. Zasady są proste a nawet intuicyjne (najważniejsze informacje są zapisane na kartach). Klimat wciąga i to, że rozgrywka nie jest długa zachęca do kolejnych wypraw do nawiedzonego muzeum. Losowość jest istotną częścią tej gry ale moim zdaniem jest świetnie zbalansowana i nie przytłacza. Mnie gra się bardzo spodobała i często do niej wracam, najczęściej solo. Jeśli chcecie pograć w coś z klimatem horroru a nie macie dużo czasu na grę to tytuł dla Was. Polecam 8/10

Na początek mała anegdotka- to był 2017 rok i pierwszy Pyrkon moje wtedy 6 letniej córki. Wieczorne godziny po prelekcji o RPG. Żona z córką wyszły w trakcie, bo mała się trochę wierciła i na korytarzu poznali parę z maluszkiem w wózku. Ja dołaczyłem do nich już po i rozmowa toczy się na temat ogólnie zainteresowań, w tym planszówek, w tym ulubionych. Pada pytanie skierowane do mojej córki: "A jaka jest Twoja ulubiona planszówka?". A Tosia z pełną powagą patrząc w oczy dużo starszego rozmówcy odpowiada: "Znak Starszych Bogów". Mina tego gościa bezcenna. Znak jest jedną z pierwszych gier jakie pojawiły się w mojej kolekcji, którą zacząłem budować gdzieś koło 2014 i pozostaje w niej do dzisiaj, chociaż na stół trafia już rzadziej, że względu na ilość tytułów do ogrania. Kupiłem go ponieważ umożliwiał grę na jedną osobę i był w bliskich mi klimatach lovecraftowego horroru. Córka siadała ze mną do stołu i "kooperacyjnie" młóciliśmy potwory oraz rozwiązywaliśmy zadania. Nie przeszkadzała nam losowość gry, która dało się zarządzać dzięki kartom czarów i przedmiotów. I choć czasem zdarzało nam się przegrać to i tak bawiliśmy się przednio. Polecam ta grę. U mnie na stałe zostaje w kolekcji. PS: Moja żona nie poleca, bo jej rzuty nie wchodzą