Zew przygody to gra, która daje najwięcej przyjemności, kiedy gra się nie do końca zgodnie z intencją twórcy. Mechanika gry jest banalna aż do szpiku splendorowych kości i właśnie to przeszkadza w tym snuciu opowieści na koniec gry, co zaleca instrukcja. Jako gracz podejmuję decyzje o wyborze kolejnej karty tylko biorąc pod uwagę runy, jakie mi da lub punkty, które dzięki niej zdobędę. Kuszące jest też zdobycie złej lub dobrej karty bohatera. Czysty pragmatyzm, zero storytellingu. Po rozegraniu partii mam to teraz pozszywać w jako tako składną historię i szczerze mówiąc, już mi się nie chce angażować w zakończoną grę. Zupełnie inaczej się sprawy mają, kiedy opowiadamy sobie historię naszego bohatera wraz z każdą kartą, którą usiłujemy zdobyć. Teraz gra nabiera rumieńców. Proste wymyślenie dlaczego po tą a nie inną kartę sięga mój bohater i powiedzenie tego w grze całkowicie zmienia charakter grania i buduje klimat. Mam okazję opowiedzieć coś nawet o nieudanym wyzwaniu. Można ujawnić jakie cele, motywacje, ambicje stały za tym, a nie innym wyborem. Dodawanie run do rzutu zamienia się w poszukiwanie sprzymierzeńców, walkę z przeciwnościami. Kiedy opowiada się Zew Przygody w trakcie gry, prosty klon Splendoru zmienia się w bardzo fajne narzędzie do storytellingu. Z kart na tworzy się opowieść. Nawet tą odrobina negatywnej interakcji ze złych kart bohatera pozwala wpleść swoje trzy grosze do historii drugiego gracza. Łakomy kąsek dla erpegowców. Hardkorowi planszówkowicze raczej odbiją się od tej gry, bo wyda się im za sucha. Kto ma skłonności do gadulstwa i radosnej konfabulacji, będzie się dobrze bawił.