Zenith

Czy da się zrobić ciekawą pojedynkową grę karcianą, niezależną językowo? Zenith jest dowodem na to, że się da. Mało zasad w instrukcji (jak to w karciankach), za to całe mnóstwo na kartach - ale w formie rozbudowanej symboliki a nie całych pasusów. Symbole choć jest ich dosyć sporo, są w miarę intuicyjne; choć można się dopatrzeć pewnych niespójności w sposobie oznaczania. Gra może się delikatnie dłużyć, zwłaszcza na początku (zanim nie zapanujemy nad kartami i znaczeniem symbolicznych opisów akcji), ale nie jest to jakiś wyjątkowo "długi" tytuł. Jest to jednak typowy pojedynek, a zatem po pierwsze dedykowany dwóm graczom (choć jest wariant dla 4 osób - gramy w zespołach dwuosobowych), a po drugie fundamentalna jest tutaj "negatywna interakcja" (ujmuje to w cudzysłów, bo trudno, aby w typowej grze jeden na jeden ta interakcja była inna). Polecam spróbować!