Troyes

Klasyka wśród gier z zarządzaniem kośćmi. Gra, w której na raptem 9 kartach robimy małe kombosiki. Euro, które ma w sobie sporą, jak na ten gatunek, dawkę negatywnej interakcji. Tłumaczy się ją zaskakująco niełatwo, choć jak już przebrnie się przez zrozumienie powiązań akcji i nie zawsze klarowną ikonografię, widzi się w niej genialnie dopracowany design. Co w niej lubię najbardziej? Minimalizm w liczbie komponentów i akcji, które dają zaskakująco sporą głębię; tajne karty punktacji końcowej, które zapunktują u wszystkich, więc w czasie partii próbujemy się domyślić, jakie cele mają przeciwnicy; możliwość podkupywania kości od innych graczy. Co lubię mniej? Karty wydarzeń, które potrafią nieźle popsuć plany, zwłaszcza gdy nikt nie przyłącza się do ich wspólnego zwalczania, co najbardziej jest odczuwalne w partiach 2 osobowych.