“Tokaido” to jedna z ładniejszych i przyjemniejszych gier, które miałam przyjemność testować w ostatnim czasie. W trakcie gry wcielamy się w wędrowców pokonujących legendarną Drogę Wschodniego Morza. Na trasie znajdują się przeróżne pola: możemy kupić pamiątkę, odwiedzić gorące źródła, spotkać się z ciekawymi osobami, spróbować regionalnego specjału czy odwiedzić świątynię. Każde działanie przynosi nam punkty, które decydują o tym, kto wygra grę. Tym, co wyróżnia “Tokaido”, jest między innymi długa, podłużna plansza oraz fakt, że gra nie jest podzielona na rundy. Ruch zawsze wykonuje gracz, którego pionek znajduje się na końcu. Zasady gry są bardzo proste do zrozumienia i zapamiętania. Nie jest to jednak gra z rodzaju tych niewymagających i nudnych, które nie przynoszą graczom żadnej satysfakcji, a jedynie gwarantują napady ziewania. Oj nie! Podczas gry trzeba trochę pokombinować, obmyślić strategię, analizować ruchy i punkty przeciwników. Nie ma jednak żadnych negatywnych interakcji, a cała rozgrywka przebiega w spokojnej i sympatycznej atmosferze. Gra jest po prostu przepiękna: elegancka, minimalistyczna i bardzo, ale to bardzo klimatyczna. Zachwyci nie tylko tych, którzy są już zakochani w japońskiej kulturze - wręcz przeciwnie, dzięki tej grze również osoby, które do tej pory nie interesowały się krajem kwitnącej wiśni, zechcą dowiedzieć się o nim więcej. “Tokaido” to jedna z gier, która przez swoje piękne wykonanie bardzo dobrze sprawdzi się również na prezent. Jestem zachwycona nie tylko wydaniem, ale także mechaniką, koncepcją i regrywalnością “Tokaido”. To jedna z tych gier, które na pewno często będą lądowały na naszym stole.

Nie wciąga, nie przykuwa. Ładna oprawa graficzna przestaje mieć dla ciebie wartość, gdy widzisz w jak kiepskim pudełku i na jak kiepskim papierze jest zrobiona. Do tego plastikowy insert, z którego wszystko wylatuje po postawieniu na półce - najlepiej mieści powietrze, którego w tym pudle jest najwięcej. Na leżąco to musi być na wierzchu, bo się pudełko zniszczy i pobrudzi. Sama rozgrywka ma swój klimat ale nie chce mi się do niej wracać.