Jest to moja druga duża gra od Lacerdy i jest to też mały zawód. Słyszałam, że jego gry słyną z dobrego połączenia mechaniki z tematyką. W the Gallerist tego absolutnie nie czułam. A te sztalugi, które służą tylko do tego, że zabieramy z nich obraz na koniec gry, to szczyt absurdu. Sama rozgrywka też była dla mnie średnia. Ludzie, którzy byli bardziej ograni i zaznajomienie w zasadach, dobrze ogarniali swoje akcje i tak to rozwiązywali, że co chwilę mieli akcję dodatkową. Mi gra szła dużo gorzej, ale byłam pod wrażeniem, jak inni umiejętnie wykorzystywali swoje akcje. Jednak sama gra jakoś mi nie podeszła, nie widzę w niej nic nadzwyczajnego i nie czuję tego klimatu. Mogę jeszcze kiedyś zagrać, ale nie będę o to zabiegać. Ocena po 1 partii w 4 osoby. Czas gry = 126 min.

Dla Kogo? Dla fanów cieżkich gier euro i posiadaczy dużego stołu. Gra zdecydowanie nie nadaje się do rodzinnych rozgrywek. Może nie jest to najcieższe euro jakie powstało, ale zdecydowanie należy nastawić się na palenie zwojów mózgowych. O co chodzi? Każdy z graczy wcieli się w właściciela Galerii Sztuki. Naszym zadaniem będzie obrót działami sztuki, mecenat nad nowymi artystami oraz zwieszanie prestiżu naszej galerii. Mechanicznie gra to przede wszystkim worker placment, w którym do wyboru będziemy mieli AŻ 4 pola akcji z dwoma akcjami do wyboru każde. Dodatkowo w grze mamy mechanikę podążania, tj. będziemy mieli możliwość wykonania dodatkowej akcji, jeżeli ktoś przesunie naszego "gallerista" lub pozostawionego na polu akcji asystenta. Wrażenia: Nie ukrywam, że The Gallerist to miłość od pierwszego wejrzenia. Wszystko tu ma sens i fajnie się ze sobą spina. Akcje choć nie jest ich dużo dają bardzo szerokie pole do pokombinowania. Do tego uwielbiam tor prestiżu, który możemy w razię potrzeby wykorzystywać jako zasoby, potrzebne nam do gry. Jedyna rzecz, która nie tyle jest dla mnie wadą co nie ma dla mnie racji bytu są sztalugi, które tak na dobrą sprawę są zbędne, ale rozumiem, że ktos chciał udawać, że ten suchotnik ma wiecej klimatu. 😃 Wykonanie: Gry teamu Lacerda O'Toole przyzwyczajają do piękna w prostocie i nie inaczej jest tutaj. Graficznie gra jest niemalże spartańska, jednak ma to swój urok i mi osobiście bardzo się podoba. Jakoć planszy oraz innych elementów jest bardzo dobra i ciężko mieć do nich zastrzeżenia. Są też wyżej wspomniane sztalugi, które są smiesznym dodatkiem, mimo że nie spełniają żadnej sensownej funkcji.

Mój pierwszy i jak dotąd jedyny Lacerda w kolekcji. Kupiony z uwagi na tematykę, która, przynajmniej dla mnie, wyraźnie przebija się przez meandry mechaniki. Bo ta przecież dodaje splendoru Vitalowi. Tymczasem ja cenię w Galleriscie temat - grając czuję się jak marszand prowadzący własną galerię. Absurdalnie dobrze zaimplementowano tam mechaniki: odkrywam młodego twórcę, promuję go, kupuję dzieło sztuki, sprzedaję go, itp, itd Jak gość wpadł na sposób przełożenia tego na planszę? Pojęcia nie mam. Ale działa świetnie. U mnie top topów. Jedna z ulubionych gier w kolekcji..