Tapestry

Tapestry nie jest grą cywilizacyjną. To czysta optymalizacja ruchu na czterech torach postępu. Plus sudoku 3D. Instrukcja mieści się na czterech stronach, ale nie tłumaczy najważniejszego. Gry można nauczyć się dopiero z arkusza pomocy, który tłumaczy każdą akcję oraz wszystkie karty technologii. Każdy uczy się Tapestry na własnych błędach. Śliczniusie budyneczki dodają grze uroku, lecz bardzo koślawo pasują do pól, które mają wypełniać na planszetce stolicy. Element areakontrolny jest bardzo prosty, ale zapewnia to, co najważniejsze: surowce i punkty. Grę ratują bardzo asymetryczne cywilizacje. Każdą trzeba grać inaczej. Gwarantują, że każda rozgrywka będzie inna. Kiedy już rozgryzie się synergie torów oraz wartość akcji dla konkretnych cywilizacji, czuć progres z tury na turę. Od kilku lichych akcji przechodzi się do wielopunktowych kombosów pod koniec gry. Mechanika pozwalająca skończyć grę wcześniej od innych nie każdemu przypadnie do gustu. Interakcji jest tu niewiele, występuje sporadycznie na skutek działania kart lub umiejek cywilizacji. Rywalizacja o punkty z poczynań na kafelkowej planszy dodaje smaczku lecz nie przesądza o zwycięstwie. O surowce jest trudno i trzeba je z głową wydawać. Zapełnianie planszy stolicy potrafi przynieść dużo punktów, więc nie lekceważcie tego sudoku. Warto grać pod swoją cywilizację i optymalizować awanse na torach oraz odpuszczać rzeczy dla niej nieistotne. Tapestry trzeba brać takim, jakim jest. To abstrakcyjne, optymalizacyjne euro ze sprytnym mechanizmem awansowania na torach postępu. Losowość kart arrasów potrafi frustrować, bo nie zawsze pasują do cywilizacji. Karty technologii często można odpuścić, bo należy je awansować, żeby przyniosły zyski, a tego nie uda się zrobić aż tak często. Żeby Tapestry docenić, trzeba zagrać kilka razy. I kilka kolejnych. Może się podobać, ale to nie jest miłość od pierwszego zagrania. Wymaga zaangażowania i odbębnienia kilku niesatysfakcjonujących partyjek, żeby otrzaskać się z jego mechanikami.