Uwe Rosenberg w najprostszym możliwym wydaniu. Abstrakt, kafelkowiec, ale bardzo prosty zarówno jeśli chodzi o zasady, jak i samą rozgrywkę. Każdy gracz dysponuje takim samym zestawem 23 kafelków oraz ciut inną planszą (pierwszy kafelek jest na niej wyrysowany a na każdej planszy w innym miejscu). Są też 23 karty (każda z symbolem jednego z tangramowych kafelków), w rundach od 1 do 5 rozdaje się po 4 karty (zasady rozdawania zależą od liczby graczy). A ostatniej wykłada się ostatnie 3 okryte. O ile w pierwszych rundach karty są odsłaniane w ściśle określonej kolejności. Każdy bierze kafelek i jeśli chce dokłada na planszę. Poza naturalnymi zasadami dokładania (nie mogą wystawać poza planszę, nie mogą nachodzić jeden na drugiego), więcej ograniczeń nie ma (nie muszą się stykać, można je dowolnie obracać i przekładać na drugą stronę). To jednak jak układamy kafelki ma wpływ na punktację. Po dołożeniu 4 kafelków możemy jeszcze dołożyć 1 kafelek fontanny (wielkości pół kwadratu). Punktujemy po każdej rundzie (znajdujemy największy zapełniony w 100% prostokąt i patrzymy z ilu kwadratów się składa). Na koniec punktujemy też w zależności od tego jaka jest różnica między liczbą kwadratów zapełnionych na zielono a zapełnionych na brązowo (każdy kafelek jest dwustronny). Jeśli jakiś kwadrat w połowie jest zapełniony jednym a w drugiej połowie drugim kolorem lub składa się z dwóch fontann - nie jest liczony. Fontanna jednak uzupełnia kwadrat do koloru drugiej połowy. W zależności od różnicy dostajemy punkty bonusowe (im lepszy balans - bliżej równowagi - tym lepiej). Jeśli zapełnimy całą planszę - też dostaniemy punkty bonusowe. Wygrywa ten co zdobędzie najwięcej punktów. W grze nie ma interakcji między graczami. Jest jednak asymetria w ustawieniu początkowym (planszetki) oraz w znajomości kart (część kart jest odkryta, część zakryta, a część znają tylko niektórzy gracze). Jest to taki przyjemny, familijny tytuł. To tytuł dla miłośników Uwe Rosenberga lub miłośników abstraktów w wersjach familijnych.