Gra, w której rzucasz kostkami, żeby przestawić figurkę na pole, na którym musisz rzucić kostką, żeby przenieść się na obszar, gdzie czeka na ciebie karta, wymuszająca kolejny rzut kostką, po czym atakuje cię potwór, z którym walczysz rzucając kostką. Poza nałogowym turlaniem czeka na ciebie kompulsywne zbieractwo kart ekwipunku, towarzyszy i bardzo dużo czytania drobnego druczku z innych kart. Będziesz to robić tak długo, aż to pokochasz. Talisman: Magia i Miecz jest doskonałym symulatorem syndromu sztokholmskiego. Jej prymitywna mechanika wabi kolejne ofiary swoją łatwością, a sensoryczna stymulacja kostkami warunkuje podatność na hipnotyczny trans prostego rytmu rozgrywki. Kiedy MiM wyłączy mechanizmy obronne w twoim mózgu, zainfekuje cię uderzeniową dawką skondensowanej nostalgii. Pamiętasz, jak smakuje przygodowe fantasy? Proszę, przeczytaj sobie karteczkę. Lubisz erpegowy rozwój postaci? Wyturlaj sobie kilka punktów Siły i Mocy. Kiedy trucizna zacznie działać, wszystkie braki, niedoróbki i głupotki gry zostaną zignorowane przez rozgorączkowaną wyobraźnię, a ty zaczniesz się bawić jak za dawnych lat. Talisman jest starszy niż czas i potężniejszy od przeznaczenia. Wywodzi się z pierwotnej otchłani familijnych wieczorów z grą, które mogły trwać godzinami, a dorośli stawali się zakładnikami swoich pociech, które właśnie uzależniały się od kościanego hazardu. Jedną, fundamentalną rzecz Talisman robi lepiej od innej gry o turlaniu kostkami i chodzeniu w kółko po planszy jaką jest Monopoly. Magia i Miecz pozwala wybrać kierunek ruchu. Myślę, że ta przełomowa idea umożliwiła powstanie nowoczesnych planszówek. Talisman: Magia i Miecz jest jak wielotomowe saga pulpowego fantasy, którą katowałeś się za młodu, po latach wiesz jakie to było śmieszne i niedorzeczne, ale każdemu ją entuzjastycznie polecisz, bo poza nią czeka ocean epickiej wspaniałości, do którego innej drogi po prostu nie ma.