Sztuka Wojny

Niechaj czcigodni przodkowie pokierują mą ręką, gdy będę kreślił dzieje straszliwej wojny stołowej. W roku Planszowego Smoka, za panowania cesarza Ta-Ty, zniecierpliwiony następca tronu, porywczy Młody zebrał siły rebeliantów i rzucił wyzwanie leciwemu władcy. Buntowników poprowadził przebiegły Sun-Tzu, podczas gdy cesarskiego tronu bronił mężny król Shao. O świcie zastępy wojowników starły się w serii krwawych starć o każdą z pięciu prowincji. Posłańcy pędzli co tchu z kartami rozkazów na każde pole bitwy, a wodzowie z napięciem wyczekiwali rozstrzygnięcia każdej z bitew. Armie maszerowały przez ziemie Państwa Środka, prowincje przechodziły z rąk do rąk. Sytuacja co rundę zmieniała się tak gwałtownie, jak pogoda w porze monsumów. W trzeciej, szóstej i dziewiątej rundzie wojny, przeciwnicy mogli podsumować punkty zdobyte za dominację w prowincjach i określić, kto ma przewagę w Cesarstwie. Bój mógł skończyć się wcześniej, lecz zaciekła walka była zbyt wyrównana. Podczas każdego czasu punktowania inna była wartość punktowa w prowincjach, zatem priorytety i cele walczących zmieniały się równie często, niczym złowrogi, zimowy wicher znad gór Huang-Shan. Buntownicy rośli w siłę, ich hordy zalewały ziemie Cesarstwa, aż tylko garstka heroicznych obrońców stanęła między nimi a cesarskim tronem. Wtedy, w godzinie najwyższej potrzeby, siła tysiąca smoków wypełniła ich ciała, mądrość setek generacji przodków rozjaśniła ich umysły światłem roztropnego męstwa. Stali się nieustępliwi niczym nieporuszona góra, silni jak jesienny sztorm, waleczni jako piekielne demony. Ocalili Cesarstwo dwoma punktami przewagi. Zostali straceni z pełnymi honorami, gdyż Cesarz spodziewał się lepszego wyniku.