Szogun

Bardzo chciałam sprawdzić ten klasyczek i muszę przyznać, że pomimo prawie 20 lat na karku trzyma się on całkiem dobrze. Wszystko działa, jest sporo taktycznej gry, sama wieża wcale mi nie przeszkadzała. Była ona dość sprawiedliwa i dawała fajne emocje, bo ktoś ma przewagę, ale może tym razem to ten słabszy zwycięży. Dawała ona poczucie, że ten w gorszej sytuacji może się jeszcze wybronić i czasem słabszy mógł zaatakować większego. Niby nie powinno to tak działać, ale że w rozgrywce, to ja byłam tym słabszym, nie miałam nic przeciwko. Bardzo lubię mechanikę programowania akcji, co też skłoniło mnie do spróbowania Shoguna. Jest ona zaimplementowana ciekawie, choć trochę boli, że widzimy tylko pięć pierwszych akcji w fazie planowania. To daje zbyt mało kontroli nad naszymi planami i trochę boli. Podsumowując, gra nie jest zła, wciąż widzę dla niej miejsce obok współczesnych gier area control, ale to chyba nie jest gra dla mnie. Trochę za długa i zbyt nieprzewidywalna. Wymaga planów w przyszłość. Rozumiem, że to się może podobać, ale dla mnie, to już za duże wybieganie w przód i nie jestem w stanie tego przewidzieć. Ocena po 1 partii w 5 osób. Czas rozgrywki = 3:26 h.