Space Gate Odyssey

Space Gate Odyssey ma bardzo miodną mechanikę wyboru akcji na kosmicznym rondelku, gdzie trzeba cały czas brać pod uwagę, że wybraną przez nas czynność wykonają też wszyscy gracze, których meple są w tym samym pomieszczeniu. Budowa swojej stacji kosmicznej z dobieranych kafelków jest bardzo zajmująca, bo kluczowa dla zwycięstwa. Jeśli sknocimy jej wykonanie i nasi koloniści będą mieli za daleko od śluzy do gwiezdnej bramy, która teleportuje ich na planety po punkty, to już żadna siła we wszechświecie nam nie pomoże. Każda egzoplaneta oferuje inny system punktowania, więc jest różnorodność. Ale jest kilka małych, za to istotnych ale. Na dwóch graczy średnio to śmiga. Bywa, że każdy orze swój kawałek planetarnego gruntu i tego się trzyma, walka o planety jest wtedy ostatecznością, a lidera już ten drugi nie dogoni. Więcej graczy równa się większej frajdzie i satysfakcji z rozgrywki. Kiedy już zmontuje się wydajny pas transmisyjny dla kolonistów, praktycznie brak już sensownej roboty w grze, bo i po co? Punkty robią się same, a interakcji, poza rywalizacją o punktujące pola na planetach, praktycznie w Space Gate Odyssey nie ma.