Walczące prowincje

Walczące Prowincje są proste (by nie powiedzieć banalne) w zasadach (mają wariant zaawansowany, delikatnie - ale bardzo delikatnie - komplikujący rozgrywkę). Ale już sama rozgrywka wcale nie jest tak banalna. Rzut kostkami wprowadza pewną losowość (ale wcale nie tak znaczącą jak mogłoby się wydawać). Przypadkowość jest ograniczona na kilka sposobów - sam mechanizm podziału kostek na dwie pule, możliwość przerzutu (co prawda wszystkich kostek, ale zawsze to coś), karty taktyki. Mamy 11 regionów, na początku gry umieszczamy w nich losowo zamki o wartości od 2 do 12. Każdy z graczy ma 18 żołnierzy, który rozmieszcza w regionach. Aby to zrobić - w swojej turze, albo rzuca 3 kostkami (może raz przerzucić) i dzieli je na dwie pula (2 kostki - by wskazać numer regionu i 1 kostka by wskazać liczbę żołnierzy wysyłanych do regionu), albo wybiera kartę taktyki (i manipuluje żołnierzami na planszy - to wolno mu zrobić raz na grę i tylko gdy wszyscy inni gracze mają jeszcze nierozmieszczonych żołnierzy). Natomiast potem następuje creme de la creme rozgrywki. Rozstrzygamy bitwy i tutaj ważne jest, że zwycięzca może wysłać dodatkowe jednostki do sąsiednich regionów, w których jeszcze bitwy nie rozstrzygnięto (i w której już posiada swoje jednostki). Bitwy rozstrzyga się od najniższej do najwyższej wartości zamku. Ponadto zwycięzca bitwy zabiera też żeton zamku (a jeśli gramy w więcej niż 2 osoby, to ten, który zajął drugie miejsce bierze żeton małego zamku, wart połowę punktów). Fakt, że na początku przypisujemy losowo regionom zamki sprawia, że mamy prawie 40 milionów ustawień początkowych, a jak do tego uwzględnimy różne możliwe zestawy kart taktyki (nie wszystkie biorą udział w każdej grze), to regrywalność - przynajmniej mierzona w ten sposób jest całkiem spora. Zdecydowanie warto, choć gra powinna kosztować połowę swojej ceny.