Roll for the Galaxy

Rollem przez galaktykę. Jak pięknie Roll for the Galaxy sobie radzi z losowością w turlaniu całymi garściami kolorowych kostek, to jest po prostu bajka. Ale najpierw chwila zachwytu nad kubeczkami i kosteczkami. Wrzucamy nasze śliczni usiedli, drobniusie kostunie do kolorowego kubeczka, robimy miąchu-miąchu i bach! Kości zostały rzucone! Poezja. Niby przypisujemy kostki do konkretnych akcji po wylosowany symbolu, lecz jest mnóstwo sposobów, żeby zmienić przeznaczenie kosteczki. Przede wszystkim akcję, którą my chcemy uruchomić wybieramy dowolną kosteczek i ta będzie naszym robotnikiem plus jeden do tej akcji. Zawsze jest możliwość zmiany położenia jednej kostki przez wysłanie innej na akcję dyktatu. Wiele technologii pozwala na przenoszenie kostek określonego koloru lub ulepsza akcję dyktatu. W zaawansowanej fazie gry rzut to tylko formalność, nie przesądza o niczym istotnym. Polityka układania kostek w pełnej dyskrecji za sporą zasłonką jest bardzo miodna. Warto mieć na oku kto jakiej akcji potrzebuje, co mu się opłaca, żeby obstawić ją swoimi kostkami, a dla siebie wybrać inną, bardziej potrzebną. Ponieważ akcje odpalane są w sztywnej kolejności, ładnie wchodzą kombosy odkrywania z badaniami lub kolonizacją i produkcji z handlem lub konsumpcją. Oczywiście zdarza się, że wszyscy obstawią jedną akcję i multum kostek wraca do kubeczka bez zajęcia. Bardzo szczwaną mechaniką jest to, że wykorzystane w akcji kostki lądują do zasobów naszej populacji, skąd trzeba je wykupić do kubeczka. Żeby mieć czym rzucać, trzeba zarabiać. Kafelki planet i technologii mają po jednej stronie planetę a po drugiej technologię. Podczas eksploracji powoduje to ciekawy dylemat, co jako co dołożyć do swojego obszaru konstrukcji. Ponieważ większość akcji wykonuje się symultanicznie, gra przetacza się przez stół jak burza. Warto być czujnym, bo ktoś może zagrać na zakończenie rozgrywki, widząc, że właśnie zaczęliśmy konstruować technologiczną bombę, która da nam w efekcie tak minimum 10 punktów. Od trzech graczy petarda. Wariant dwuosobowy ma taki hybrydowy myk z losowym wyborem akcji wirtualnej przez rzut kostką, co oceniamy jako zło konieczne. Instrukcja napisana jest tak, że w trakcie wyjaśniania niepotrzebnie komplikuje proste sprawy, jakby ktoś chciał na siłę zrobić z RftG mózgożera wagi ciężkiej, a jest to po prostu bardzo dobra gra.