Pod prąd

Życie planszowego łososia jest brutalne, krótkie i nadspodziewanie tragiczne. Podczas wędrówki w górę kafelkowego strumienia czyhają na niego żarłoczne orły, czaple i niedźwiedzie. Orzeł capnie zdobycz i odlatuje, czapla cierpliwie czeka z konsumpcją na koniec tury gracza, a miśki łapią wszystko, co wyskoczy z wody. Niby ma się pięć punktów ruchu do rozdysponowania pomiędzy swoimi łososiami, ale i tak któryś będzie miał przechlapane. Najgorsze jest to, że strumień wysycha i co turę znikają trzy ostatnie kafelki razem z pechowymi opieszałymi łososiami. Salmon royale pełną gębą. Natura nie uznaje taryfy ulgowej. Obowiązuje limit łososia na kafelki, więc czasem trzeba go przeskoczyć, a to kosztuje dodatkowe punkty lub płynąć objazdem, a tam czaple bądź inne orły. A cofnąć się nie można. Każdy żeton to dwa łososie, a za chwilę tylko jeden. Często nie ma innej opcji, jak poświęcić jedną rybę żeby druga miała szansę dotrzeć na tarło. Mała na to szansa, bo amatorzy sushi potrafią występować stadami. Rzeka buduje się na bieżąco, więc dzielne łososie nie mogą planować z wyprzedzeniem. Płynie się tu i teraz. Żarłoczne drapieżniki, blokujący trasę rywale, zanikająca rzeka nie są największym zagrożeniem w Pod Prąd. W tym strumieniu łosoś łososiowi wilkiem. Blokowanie pól tak, żeby wpłynąć innego gracza na misiową lub orłową minę jest tu chlebem powszednim. Uprzejmości zostawiamy poza stołem. Szybki i bardzo negatywnie interakcyjny filerek dla rozruszania szarych komórek.