3...2...1... jeż! To jest gra nie tyle o wyścigach barwnych, drewnianych jeżyków, co ustawianiu gonitw tych kolczastych rumaków. Karty z ręki napędzają zawodników na planszy, a gdy któryś przekroczy linię mety, punktujemy swoją rękę. Pozostałe na ręce karty koloru danego jeża są warte w punktach zależności od tego, na którym polu ukończył wyścig. Ta reguła daje szerokie pole do spekulacji na torze. Jeżeli mam mało czerwonych, to znaczy, że ktoś może ostro pchać tego jeża, bo sam ma ich dużo, więc te moje mogą być trochę warte. A może wystrzelać się z nich, bo czerwony wlecze się na końcu, a żółty poszedł do przodu? Zrobić sprint do mety zielonym, żeby ugrać ile się da na pozostałych mi kartach? A może grać, reagując na to, jak inni wykładają karty? Taka prosta gra, a tak dużo uczy o zakulisowych machinacjach podczas wyścigów.