Paryż: Miasto świateł

Kiedy romantyczne tête-à-tête w uroczym paryskim zaułku nagle zmienia się w pojedynek umysłów, w którym sprytem, przebiegłością i umiejętnością precyzyjnego planowania przestrzennego w warunkach letalnego stresu walczysz o przewagę na zamkniętej przestrzeni, to wiesz, że grasz w Paryż: Miasto Świateł i nie masz innego wyjścia, jak szampańsko się bawić. W zgrabnym pudełeczku, wśród uroczych komponentów czai się rozgrywka ostra jak brzytwa paryskiego ulicznika. Już w fazie dobierania tetrisów trzeba myśleć o tym, co będzie się działo w kolejnym etapie wykładania na planszę, bo można się obudzić z ręką w Sekwanie. Tutaj każdy ruch może być czyimś bez ruchem, jak podczas tanga w zatłoczonej spelunce, gdzie jeden fałszywy krok może zaowocować tragicznie niechcianym portretem w kronice kryminalnej. Okazję, jakie stwarzają widokówki, dają szansę ugrania dodatkowych punktów, lub zaszkodzenia rywalowi. Ta gra jest wredna, złośliwa i urocza jednocześnie. Ma ogromny potencjał niszczenia przyjaźni, małżeństw, podwórkowych znajomości. A kiedy już opadnie bitewny kurz, okazuje się, że była tego warta.