Paper Tales

Najbardziej nihilistyczny kingdom builder, jaki można sobie wyobrazić. W Paper Tales wszystkie karty starzeją się i umierają, a my kombinujemy, jak na tym zarobić. Swoje królestwo budujemy z kart postaci wykładanych w dwóch rzędach po dwie karty. Dzięki bonusowi ze świątyni może to być trzy na dwa. To jest epickość w skali mikro. Dzięki tak rygorystycznej powściągliwości każda karta ma znaczenie, każda się liczy. Karty do Królestwa pozyskujemy w drafcie w sposób znany i ceniony. Wykorzystujemy ich umiejętności i zasady specjalne, żeby zmontować sobie jak najlepsze komba. Bardzo ważny jest tu mechanizm starzenia się i umierania kart. Sporo postaci pozwala czerpać z tego korzyści. Wojna w skali mikro polega na porównaniu siły kart z pierwszego rzędu plus modyfikatory i zgarnięciu punktów chwały. Łatwizna, chyba, że ma się słabe karty, bo poszło się w surowce. Dużo kart daje dostęp do surowców, za które stawiamy budynki, żeby mieć dodatkowe bonusy, ale i tak trzeba jak najszybciej postawić ulepszoną świątynię nawet za całe złoto, jak będzie trzeba, bo piąta karta w tableau, zmienia wszystko. Budynki można ulepszać i jest to fajne. Złoto zarabiamy w systemie stały przychód plus zdolności kart i zawsze jest go za mało, bo nim opłacamy wystawianie kart. W Paper Tales liczy się tu i teraz. Planować i knuć da się ledwie na turę do przodu, a jest ich wszystkiego całe cztery. Szybka i zwięzła ściąga na klasówkę z fikcyjnej historii.