Orlean

Świetny klasyk o maksymalnej kafelkowatości ;)... Bardzo mięsiste gry, zadowolenie tłumu graczy, zawsze coś do zrobienia, mechaniki, trochę palonych zwoi mózgowych i maksymalizacja ruchów. Tak! Ten tytuł dość późno trafił na moją półkę i trochę szkoda. Trąci czasami tzw. "myszką", ale naprawdę większość osób będzie się przy niej wybornie bawić. Podoba mi się ten klasyczny vibe jaki serwuje nam Stockhausen w swoim tytule - tokeny i kafelki z ładnymi grafikami, oddającymi choć trochę czasy średniowiecza. Podobna mi się decyzyjność - nie jest obezwładniająca, nie robi (raczej) downtime'u i również nie zdarzyło się współgraczom polec w planowaniu. Jest zdecydowanie o czym decydować, ale decyzje mają sens - da się planować w przód, ale gra uczy też reagowania na to co się akurat dzieje na planszy. Pośrednia negatywna interakcja ogranicza wrażenie, że "tylko gramy w swoją grę, a decyzje podejmowane nie wpływają na nic" - bardzo pozytywne odczucie po każdej partii. W grupach, w których grałem są zwolennicy zarówno mocnych interakcji i ci co kompletnie wolą grać w coś swojego, a tu Orlean satysfakcjonuje wszystkich. Obawiam się klasyfikowania gier jako MUST HAVE, ale Orleans zdecydowanie motywuję, aby rekomendować go do właśnie takiej śmietanki jaka zagości na naszych półkach podczas gierczanych sesyji ;)