Chociaż jestem fanką dokładania różnych kafelków na planszy, to ten tytuł nie urzekł mnie na tyle, abym chciała go posiadać. Oryszalk to przyzwoita gra z nieskomplikowanymi zasadami, chociaż daje sporo miejsca do kombinowania. Trochę zabrakło mi w tym wszystkim emocji (może dlatego, że graliśmy na 4 osoby i każdy miał inny styl grania). Ogromnym plusem jest fakt, że rozgrywka idzie sprawnie, nie ma przestojów.

Bardzo przyjemne ściganie się o złote medale. Aby wygrać, trzeba mieć ich pięć no i oczywiście nie mieć na planszy żadnego mitologicznego stwora. Tu oddech konkurenci czuć niemal na karku. Medale można pozyskiwać na różne sposoby: wznosząc świątynie, czy wykuwając z waluty zwanej oryszalk oraz pozyskiwać tymczasowe medale w postaci tytanów. Trzeba jednak bardzo na to ostatnie uważać, bo przeciwnik łatwo może nam takiego tytana podebrać. Trzeba więc pilnie obserwować, co robią inni i w miarę potrzeby zabierać karty akcji z kafelkami, które mogłyby to im umożliwić. Nie można jednak zapominać przy tym o swoim poletku, które co rundę rozbudowujemy o nowy kafelek terenu. A nie bez znaczenia jest, ani jaki teren przedstawia, ani gdzie go ułożymy. Może nam to pomóc pozyskać wspomnianego tytana albo umożliwić budowę unikalnego budynku. Możemy też wziąć kafel z wulkanem, który robi za jokera. Nim jednak z niego będziemy mogli skorzystać, trzeba będzie usunąć stwora, który tam się osiedlił. Sprytna, łatwa i bardzo ładna gierka na około 45 minut. Solo też fajnie działa, sprawdzałem. Jedyny problem to trochę mamy tu obsługi (mnie to nie przeszkadza akurat, ale takie słyszałem głosy), czasem nieco losowy dobór kart akcji oraz stołożerność tego tytułu.