New Frontiers

Mało która gra wywołała taki rozdźwięk w mojej rodzince. Wreszcie wybraliśmy się na galaktyczny urlop. Do New Frontiers zasiadłem z nie tak do końca przekonaną do tego pomysłu rodzinką. Dopiero argument, że skoro krezusi tego świata spędzają urlopy w kosmosie, to i my nie bądźmy gorsi, należycie zmotywował do gry. Po rozłożeniu gra od razu wpadła w oko. Planszetki graczy z miejscami na planety zrobiły wrażenie. Technologie, które zgrabnie układają się w ciąg, też się spodobały. Kostki surowców zaprezentowały się dość futurystycznie. Z mechaniką wyboru akcji moja rodzinka już się otrzaskała w Puerto Rico, więc szybko złapali rytm gry. W kosmicznej skali bardziej odczuwa się względność czasu, bo zapoznawcza partyjka przebiegła bardzo płynnie i szybko, nawet szybciej niż się spodziewaliśmy. Kombowanie technologii ze zdolnościami planet i wykręcanie kombosów do konkretnej akcji to woda na planetarny młyn Młodego. Od razu poczuł się jak Szej-hulud w piasku. Najlepsza Z Żon ciągnęła profity z galaktycznej produkcji oraz międzywymiarowego handlu. Ja pogrążyłem się w konflikcie Imperium z Rebelią pożerając planetę za planetą. I tak przez New Frontiers nastąpił rozłam w naszej rodzinnej galaktyce. Ja pozostaję wierny Puerto Rico i uznaję NF za ciekawą wariację na temat klasyki. Młody dał się porwać bezkresowi niepoznawalnego wszechświata i do PR dobrowolnie raczej nie siądzie. Najlepsza Z Żon woli Nowy Wspaniały Świat.