Moja Wyspa

Marzą Wam się wieczory pełne emocji? U nas było ich aż za dużo, bo gra Moja Wyspa zamieniła nasze spokojne dni w prawdziwe pole bitwy o zwycięstwo! Zasady są proste, ale co chwila się zmieniają (to gra typu legacy), przez co czasami trzeba uważać, aby pamiętać o celach na daną turę. Ja na przykład kilka razy pomieszałam stare zasady z nowymi… i cóż – nie byłam z tego powodu najszczęśliwsza. Ale gry legacy kocham, bo nie ma w nich nudy, powtarzalności, a emocje są duuużo większe niż w normalnych grach. Jeśli graliście już w Moje Miasto to wiecie, że w grze ogólnie chodzi o to, że losujemy kartę pokazującą klocek, który należy położyć na swojej planszy zgodnie z zasadami i tak, aby na koniec zdobyć najwięcej punktów. Więcej zdradzić nie mogę, bo chodzi o to, by mieć niespodzianki. Można tu trochę narzekać na losową kolejność dochodzenia kafelków, ale cóż – na tym polega urok tej gry i cała zabawa polega na tym, aby tę losowość okiełznać. Przy wyrównanej walce losowość może jednak zrobić czasami różnicę… A o ile Moje Miasto to trochę taki zbiorowy pasjans – każdy robi coś na swojej planszy i porównujemy wyniki, to w Moim Mieście sytuacja się zmienia i jest już czuć rywalizację, a nasze decyzje muszą być bardzo dobrze przemyślane i strategiczne. Każda porażka boli mocno, a każde zwycięstwo napawa dumą. Rozgrywek w sumie jest 24 – my skończyliśmy kampanię w ciągu tygodnia. Kafelki śniły mi się po nocach (serio!). Świetnie gra się w dwie osoby i jest tu dodatkowy plus – po zakończeniu kampanii można zagrać ją jeszcze raz, albo przekazać innej parze do zagrania (trzeba tylko dobrze przygotować zawartość kopert). Ja bardzo polecam!