Nie znam osoby, która by nie miała doczynienia w swoim dzieciństwie z grą monopoly. A jak już jest taka to wiele straciła. Tak samo było z moim dzieckiem, jak zobaczył grę to oczu mi się świeciły jak piec złote. Było wow manga co to za super gra. I już nie było mowy, że później zagramy. Tylko od razu rozłożył grę i czytaliśmy instrukcje. Najbardziej synowi spodobała się lupą do sprawdzania fałszywek. To jest super lupa do zadań specjalnych. Gra ma bardzo czytelna instrukcję i od razu można złapać zasady, nawet jak ktoś wcześniej w nią nie grał. Pionki są nietypowe, inne niż w innych grach, co przykuwa uwagę dzieci. Czas przy niej szybko płynie, że nie zorientujesz się a tu już godzina minęła. Od klas mamy grę w domu to nie ma dnia, żeby syn mi nie mówił mama coś zagramy. Plansza jest wykonana z materiałów dobrej jakości. Piękne kolory. To świetna gra, która uczy przedsiębiorczości i zarządzania kasa od najmłodszych lat.

Turlasz kostkami i dzieją się rzeczy. Kupujesz, sprzedajesz, budujesz, licytujesz, ale to bez sensu, bo przez jeden rzut zostajesz bankrutem. Gdzieś tam w mroku siedzi rachunek prawdopodobieństwa i się z ciebie śmieje, bo stajesz się egzystencjalnym masochistą napędzanym toksycznym koktajlem złudzeń w wyścigu planszowych szczurów. W Monopoly trzeba grać, żeby zrozumieć, czym są dobre gry, tak jak lektury obowiązkowe istnieją tylko po to, żeby od nich uciekać.