Phil Walker-Harding potrafi zrobić dobrą grę ze zdumiewająco niewielu składników. Po prostu budujemy swój układ kafelków w siatce 3 na 3 w grze czteroosobowej lub 4 na 3 w rozgrywce dwu i trzyosobowej. Na kaflach oznaczone są miejsca, w których ustawimy różnokolorowe budynki różnej wielkości. Pomiędzy wieżowcami tej samej wysokości stawiamy kładki, za które zdobywamy punkty, tym więcej, im dłuższe przejście dołożyliśmy. I tyle. Genialnie proste. Kafelkowe puzzle stają się trzypoziomową układanką, w której trasy biegną na trzech poziomach, my szybko uczymy się wartościować kafelki pod względem tego ile połączeń pomiędzy budynkami i na jakiej wysokości możemy dzięki nim uzyskać. Każdy kafel przed dołożeniem do układu jest obracany kilkukrotnie i przymierzany do kilku miejsc. Od razu przywodzi to ma myśl kręcenie kafelkiem z pracownikami w Kakao. Szybko zaczęliśmy z Młodym układać domki na kafelkach z wystawki, żeby mieć lepszy ogląd sytuacji. Niby wiadomo, że najniższy to niebieski, średni to zielony, a najwyższy jest żółty, ale lubimy to mieć w pełnym 3D 🙂 Nasz architektoniczny pasjans wygląda obłędnie. Trasy rozrastają się na różnych poziomach, krzyżując się, biegnąc jedna nad drugą, wzbudzając tą pierwotną satysfakcję, która jest efektem bardzo dobrze ułożonych klocków. Interakcja między graczami ogranicza się do podbierania sobie kafla z ryneczku oraz do wyścigu o najlepiej punktujący kładki których jest śmiesznie mało, a po wyczerpaniu puli, nie przewidziano zamienników. Dzięki temu nie da się powoli budować super punktując ego układu, bo najdłuższe połączenia mogą szybko być niedostępne. W wariancie zaawansowanym losujemy jeden z kafli celów i zyskujemy dodatkowy warunek punktowania. Mogą się trafić punkty ujemne, więc trzeba być czujnym. Miasto w chmurach ujęło mnie tym rodzajem wdzięcznej prostoty, jaką posiadają drewniane klocki. Układasz je i układasz, a i tak ci się nie znudzą.