Londyn

Gra, która jak żadna inna uczy szlachetnej sztuki wstrzemięźliwości. I każe słono płacić za błędy. Kiedy jak Thanos pochylony nad scyzorykiem zachwycasz się swoim miastem, zrównoważonym tak jak wszystko powinno być w perfekcyjnym świecie, wtedy gra daje ci ostrą reprymendę i zaczynasz tonąć w znacznikach ubóstwa na własne życzenie. Rozbudujesz się za bardzo, dopadnie cię ubóstwo. Za dużo kart zostało ci na ręku podczas uruchomienia miasta? Cóż za szkoda... Dopadnie cię ubóstwo! Za dużo kart produkujących gotówkę masz przed sobą i już się cieszysz ze spodziewanych zysków. Lepiej to przemyśl. Z wielkim bogactwem wiąże się wielkie ubóstwo! Zbudowałeś piękny, wydajny silniczek, żeby pozbyć się ubóstwa i rozpiera cię duma, bo wreszcie odetchniesz pomiędzy falami czarnych kostek, które wdzierają się do twojego uroczego miasta. Co za pech, że teraz zabraknie ci forsy na dobre karty w końcówce gry. A wtedy dopadnie cię ubóstwo! Wychowałem się w zapomnianych slumsach szkolnej biblioteki, gdzie siały terror pożółkłe tomy Dickensa. Myszkowałem pomiędzy regałami, na których za kotarami kurzu czaiły się bezlitosne gangi dzieł polskich pozytywistów. Jako pierwszy w klasie poznałem mroczne znaczenie terminu "naturalizm". Bieda była mi mamką, karmicielką, przewodniczką w życiu. Dlatego w Londynie czuję się jak w domu.