Malujemy obraz! Tak, tak, to mało popularna tematyka w grach planszowych. W Kanagawie wcielimy się w adeptów sztuki malarstwa, którzy pod czujnym okiem Mistrza, konkurują między sobą o namalowanie jak najlepszego dzieła. W grze będziemy dobierać karty z jednego z rzędów. Część z nich będzie odkryta, a część zakryta. Także nigdy do końca nie wiemy co weźmiemy. nastepnie karty te możemy użyć na dwa sposoby, albo ulepszyć swoją pracownię, dając sobie większe możliwości na użycie kart w drugi sposób, czyli domalowanie kolejnej części obrazu. Gra kończy się w momencie, gdy jedna z osób uzyska wymaganą wielkość obrazu (odpowiednia ilość kart). W grze będziemy punktowali za sam obraz, ale również za zadania wspólne. Kanagawa jest szybka i nie wymaga dużego tłumaczenia. Na uwagę zasługuje wydanie. Wypraska, dobrze wykonane elementy, ciekawe nieco eteryczne ilustracje. Karty w rzędach wykładamy na specjalnej macie/makatce która dodane dalekowschodniego smaczku całości. Jedyna rzecz na minus to konieczność podkładania kart pod nasze pracownie i obrazy. Jak zawsze temat rozwiązuje mata do grania. Jako leciutki fillerek polecamy, jeśli chcecie w coś zagrać, ale niekoniecznie macie ochotę na jakiegoś opasłego eurasa.

Gra, w której zbieramy karty, by układać z nich jeden wspólny krajobraz, albo dodawać do naszej pracowni kolory czy pędzle. Gra całkiem sprawnie, jak na swą wielkość i prostotę łączy mechanikę i temat. Banalnie prosta, ale kafelki, które dają nam punkty zbieramy trochę na zasadzie push your luck, bo gdy spełnimy ten łatwiejszy warunek, możemy zadeklarować to i wziąć kafelek, albo iść po więcej licząc, że nikt nas nie ubiegnie. Jeśli więc odmówimy, nie ma odwrotu. Podobnie jest z samym dobieraniem kart z klimatycznej, rozwijanej, bambusowej planszetki. Możemy albo "się dokształcać" licząc na to, że nikt nam nie podbierze setu, jaki chcemy, albo zakończyć naukę wcześniej zbierając karty przed wszystkimi. Mamy wtedy pewność, że dostaniemy to, co będziemy chcieli, albo nikt nas nie wpakuje w maliny, ale dobieramy wtedy mniej kart. A każda karta może się przydać.

O Hokusai slyszeli? Japonię cenią? Malarstwo ich interesuje? No to dla nich to maleństwo spod ręki Bruna Cathali. Malutkie pudełko zawiera śliczną i klimatyczną zawartość: kwadratowe karty, bambusową matę, drewniane mepelki pędzli malarskich, itp. Wszystko nadaje tej grze przyjemny, orientalny posmak. To największy atut gry. Bo mechanicznie to jest proste. Wykładamy karty, które w pewnym momencie, który uznajemy za odpowiedni pobieramy na rękę, by zagrać je albo do swojej palety (jako barwniki) lub do swojego obrazu, który mamy ułożyć zgodnie z duchem zen: harmonijnie, estetycznie, spojnie wewnetrznie i zewnętrznie, czyli z uwglednieniem kryteriow punktowania. Kto pierwszy ułoży odpowiednią sekwencję, wywołuje koniec gry: sprawdzamy nasze dzieło.. harmonię, pory roku, ilość kafli, itd.. kto zdobędzie najwięcej punktów zwyciezy.. Wwduchu Zen oczywiście ;) Bardzo to ładne, relaksujace i.. proste. Jak na taki fillerek przystało. Ja takie "bombonierki" lubię.