Po kampusie snują się po nocy podejrzane indywidua, które napadają przechodniów i bez opamiętania niszczą mienie. To nie są juwenalia. To Horror w Arkham: Ostatnia Godzina. Ostatnia Godzina wcale nie jest horrorem. Nie ma cthulhowego klimatu. Jest kiepską kooperacją. Ale ma swoje zalety. To szybka i prosta gra. Bywa dość emocjonująca. I tyle. Ostatnia Godzina jest tak potwornie losowa, że nie daje żadnej nadziei na poczucie klimatu wspólnej walki z przeciwnościami, umykaniu o włos porażce, gaszenia kilku pożarów na raz z następnymi katastrofami tuż za rogiem. Tutaj jak karty nie podejdą, to jest przerąbane i już. Można tylko w ograniczony sposób zdecydować, jak bardzo. Mechanizm wykonywania akcji w teorii jest ciekawy, a w praktyce bardzo ułomny. Każdy gracz dociera kartę z wierzchu swojej talii akcji. I tu jest pierwszy problem, z losowaniem tego, co można w grze zrobić. Dobrze byłoby mieć jakiś wybór, ale gra woli bawić się w symulator głupca. Potwory oblazły uczelnę, więc zróbmy coś randomowego. To na pewno pomoże. Każda karta ma dwie możliwe do wykonania akcje, jedną dobrą, skuteczną lub pożyteczną, a drugą umożliwiającą przeszukanie lokacji, ale aktywującą potwory w danej strefie. O to, jaką akcję wykona badacz rozgrywa się swoista licytacja. Gracze zakrywają po jednej karcie kolejności z ręki, które mają konkretną liczbę. Dwóch graczy z najniższymi numerkami wykonuje dobre akcje, a reszta te niefajne. Kombinowanie kto powinien gdzie jaką akcję wykonać byłoby bardzo dobrym patentem, gdyby z jakiś niepojętych przyczyn gra nie zabroniła komunikacji między graczami w sprawie kart akcji. Zatem biedni śmiałkowie muszą walczyć z niepobitym złem na ślepo, głucho i ze związanymi oczami. Z kartami kolejności wiąże się też ciekawa mechanika wykonywania akcji aktualnie brużdżącego graczom Przedwiecznego. Po zakończeniu rundki gracze liczą specjalne symbole na zagranych kartach, a ich suma określa jak bardzo dotkliwa będzie interwencja monstrum. Pomioty Przedwiecznych zachowują się przyzwoicie. Są takie, które biegają po lokacjach, kiedy zostaną aktywowane, więc z każdym krokiem zbliżają się do lokacji, którą trzeba obronić. Są wredoty, które atakują postać gracza dzielącego z nimi lokację. Są wandale, którzy niszczą pola do wykładania pomiotów, przez co eliminują swoim pobratymcom miejsca postojowe, więc będą oni szwędać się dalej grożąc graczom zakończeniem gry z powodu przeludnienia. Potwory pojawiają się na planszy w skutek działania kart, efektu akcji głównego złego lub w jednym z trzech spawn pointów. Standardzik. Ostatnia Godzina jest takim sobie średniakiem. Podobnie jak każdy horror klasy C zapewni chwilę odmóżdżającej rozrywki, ale wymaga wyłączenia w sobie krytycyzmu. Nie oczekując wiele, można przy niej spędzić chwilę.