W trakcie rozgrywki będziemy poruszać swoich kowbojem po planszy zmierzając do Kansas City. Na planszy są budynki, na początku same neutralne, z czasem wybudowane przez graczy. Zatrzymując się na tych budynkach wykonujemy różne akcje. Oprócz tego będziemy również zbierać krowy na sprzedaż, poruszać swoją lokomotywą na torze oraz zatrudniać pracowników. Punkty możemy zdobyć na wiele sposób, to od nas zależy na czym się najbardziej skupimy. Dla graczy eurosucharów „Great Wester Trail” to must have do wypróbowania. Gra jest średniej ciężkości, więc odradzam pokazanie osobom, które dopiero zaczynają przygodę z nowoczesnymi planszówkami. Ja jestem raczej w tej grupie, gdzie ta gra nie zauroczyła tak jak większości graczy. Dla mnie to jest po prostu poprawny tytuł, który ma mix różnych mechanik.

la kogo? Dla fanów średniej wagi gier euro, ale z takim dość lekkim klimatem i bez stresu. Nie specjalnie dla dzieci ponieważ gra ma dużo elementów, które co prawda się z sobą łączą, ale jednak może być zbyt abstrakcyjna dla młodzieży. Także w mojej ocenie 14+. O co chodzi? W grze wcielamy się w ranchera, który pędzi swoje bydło przez stepy Ameryki Północnej. Będziemy zatrzymywać się w mijanych miasteczka pertraktować z indianami i prowadzić swoje interesy, a finalnie sprzedawać swoje bydło, aby znów wrócić na prerie by ponownie rozpocząć podróż. Gra to kocioł, w którym zawartych zostało parę innych mechanik jak chociażby deckbuilding, czy poniekąd set colection. Odczucia: Gra bardzo mi się podoba. Jest ładna i ma ciekawą mechanikę. Gdy zagrałem w nią pierwszy raz był to dla mnie spory powiew świeżości i przyjemnie mi się grało. W raz z rozwojem swojej planszetki, przemieszczania lokomotywy oraz pozyskiwania nowych rodzajów bydła mocno czujemy rozwój. Trochę miejscami brakowało mi większej ilości interakcji skoro teoretycznie ze sobą konkurujemy, jednak nie psuje to całości pozytywnego odbioru. Gra nie jest również szczególnie ładna, ani brzydka jednak po rozłożeniu przyciąga wzrok. Wykonanie: wszystkie elementy gry są dobrze wykonane i nie mam uwag do jakości wykonania. Jednakże brak dwuwarstwowych planszetek w pudelku mocno miejscami męczy ponieważ wszystko non stop się przemieszcza. Gra jest też dość eko ponieważ brak w niej plastikowych elementów. Ranczerzy, lokomotywy i znaczniki są drewniane, a cała reszta elementów jest tekturowa

Do pierwszej rozgrywki siadałam mając w głowie komentarze, że jest to gra skomplikowana i na dłuższe posiedzenie bo można przy niej złapać myślową zawiechę, jak to młodszak mówi 😉 Tymczasem nie taki diabeł straszny jak go malują 😆 Może nie jest to najprostsza gra, ale ma bardzo dobrze napisaną instrukcję. Ikony, a jest ich sporo, łatwo opanować już po pierwszych kilku rundach. Mnoży się tu od pomniejszych zasad, ale je również można szybko przyswoić 😊 Większość zasad , czy np kolejność faz ruchu, przedstawiona jest w formie ikon na planszach co bardzo ułatwia grę, szczególnie na początku obcowania z krowami 😆 Co do zawiechy myślowej to nie ma co się oszukiwać, trochę trzeba przy grze pomyśleć 🤯 . Na szczęście ( lub nieszczęście, co kto lubi) nie ma tu wiele interakcji między graczami więc można spokojnie planować swoje ruchy podczas fazy współgraczy. Bardzo lubię gry , w których mam kilka akcji do wyboru i gdzie dużo dzieje się na planszy, co oczywiście przekłada się na mnogość dróg do zdobywania punktów 😄 Mi bardzo przypadła do gustu i szczerze polecam !

Drzwi saloonu otwarły się z rozmachem wpuszczając do środka powiew gorącego, pustynnego powietrza i chmurę roziskrzonego słońcem kurzu. W progu stanął kowboj w wyblakłym ponczo i steranym kapeluszu nasuniętym głęboko na czoło. Miasteczko za jego plecami tętniło echem stukotu krowich kopyt o spieczoną, twardą ziemię i nasiąkało intensywną wonią stada pędzonego na jego obrzeżu. Barman przerwał rytuał wcierania kurzu w poszczerbioną szklankę i uważnie zlustrował przybysza przesuwając się bliżej ukrytej za ladą dwururki. Kowboj podszedł do baru ciężko stawiając kroki, lekko utykając ze zmęczenia po długich, monotonnych dniach w siodle. Zdjął kapelusz, ostentacyjnie otrzepał o nogawice, położył na ladzie. Usiadł na stołku, odliczył kilka monet i podsunął w stronę barmana. - Co za to dostanę? - Oranżadę i Teksańską Sałatkę Punktową. - Może być. Zagrałbym w coś. - Mam Great Western Trail. To o pędzeniu bydła. Spodoba ci się. - Wytłumacz zasady. Stado krów znikało za horyzontem. Zachodzące słońce nostalgicznie zabarwiło chmurę preriowego kurzu głęboką, soczystą czerwienią. Słabnące muczenie wytrwałych longhornów ledwie docierało do sennego miasteczka. W saloonie, w migotliwym blasku lampy naftowej, przy planszy rozłożonej na koślawym stole barman układał grę na czterech. A potem zaczęła się rozgrywka szybka jak wystrzał z colta, agresywna niczym napad Apaczów, karkołomna jak spacer po krawędzi Wielkiego Kanionu. Partyjka za partyjką gracze siadali za stołem, żeby szukać szczęścia i fortuny na szlaku do Kansas City i wstawali od planszy spłukani, pijani i wściekli. Do świtu wybuchły trzy bójki na pięści, dwie walki na noże i epicka, huraganowa strzelanina każdy na każdego. To była piękna noc, podczas której każdy zarobił: barman, felczer, grabarz, pastor i nawet ci, którzy zarobili kulkę, nie mieli żalu. Ale najwięcej zyskał tajemniczy przybysz. Wstał od stołu z sakwami pełnymi punktów zwycięstwa i ręką najlepszych krów w Teksasie. Barman postawił przed nieznajomym szklaneczkę whiskey. - Na koszt firmy, strzemiennego. Jak cię zwą przybyszu? - Dziki Byk, Wild Bull Hip-hop.