Gra jest bardzo trudna. Jeszcze nie udało mi się pokonać tych duchów, a po każdej porażce jestem obrażona na tę grę na kilka miesięcy. Tak bardzo irytują mnie pewne rzeczy w tej grze, że niekiedy wprowadzam home rule, aby po prostu móc cieszyć się z rozgrywki, a nie rozpaczać nad planszą. Mimo to lubię wracać do Ghost Stories. Bardzo podoba mi się wykonanie i ilustracje na kartach. Cały zamysł rozgrywki też fajny. Ocena po 7 partiach solo oraz w 2 i 4 osoby. Średni czas gry = 68 min.

Do gry została przypięta łatka trudnej i stąd też swego czasu wiele osób się od niej odbiło. Do tego duchy wychodzą losowo, co potrafi dać w kość. Ma to jednak sens, wioska jest atakowana, my jako jej obrońcy nie wiemy z jakiej strony i jak silny będzie to wróg. Dodam, że wprawiony gracz będzie potrafił się przygotować na większość scenariuszy, a jeśli wejdą mocniejsze potwory, to potem wchodzą lżejsze, więc zawsze po deszczowym dniu wychodzi słońce. Żeby jednak osiągnąć sukces, trzeba dobrze wykorzystywać przysługi wioski, a przede wszystkim nie ryzykować podczas egzorcyzmów i wykorzystywać wszystkie zdolności naszych taoistów i dobrze planować każdą turę. Bez tego będzie bardzo ciężko wygrać nawet na podstawowym poziomie, a przegrać można już po 20 minutach. Wygrana przynosi jednak wiele satysfakcji, gra ma proste mechaniki i jest ślicznie wykonana. Wszystko jest jednak jawne, a ponieważ najmniejszy błąd może drogo kosztować, to nie dla grup, gdzie mamy alfagracza.