Jeśli ktoś lubi worker placement (ja uwielbiam), to powinien mieć lub zagrać w Ganges. Kolorowa plansza, duża ilość kolorowych kości, bogini Kali, kolorowe płytki i żetony - naprawdę lubię grać w Ganges :) w grze mamy dużo opcji do wyboru. Kombinujemy, poruszamy się po rzece Ganges, budujemy swoje miasto, odwiedzamy zamek, odwiedzamy targowiska - to wszystko sprawia, że gra się przyjemnie i nigdy nie będziemy mieli drugiej takiej samej rozgrywki. Każdy gracz będzie na coś innego zwracał uwagę, pójdzie w inną stronę planowania, logicznie nasze rzuty kośćmi również zawsze będą inne, tak samo jak inne będzie ich zastosowanie. To wszystko sprawia, że gra jest bardzo regrywalna. Zasady są jasne i czytelne. Pierwsze wrażenie może być takie, że gra jest troszkę trudniejsza, ale wcale tak nie jest. Dodatkowo mamy na planszy wszystko czytelnie przedstawione (ikonografię). Przyjemna żonglerka kolorowymi kośćmi :) Polecam

Mam problem z tym tytułem, bo podoba mi się i denerwuje jednocześnie 😆 Mechanizm zarządzania kostkami – super. Z jednej strony klasyczny ‘dice/worker placement’ z paroma akcjami, gdzie ważna jest wartość na kości, dodatkowo manewrujemy między kilkoma ich kolorami, bo od nich zależy jakie kafelki weźmiemy. Rozbudowa własnej planszetki z łączeniem ścieżek, żeby odpalać bonusy i punktować elementy znajdujące się na rzeczonych kafelkach – super. Co mnie zatem tu ‘boli’? Cel gry, który z założenia jest czymś dla mnie świeżym (muszą minąć się dwa nasze pionki idące po dwóch torach, z różnych stron), ale to wyścig i pod koniec zaczyna być widać, kto zapewne wygra, a kto nie ma szans, co dla tej osoby jest demotywujące.