Dla kogo? Dla osób, które lubię gry tenisowe z twistem. W sam raz jeżeli ktoś lubię gry z prostymi zasadami, w których kluczowe jest obserwowanie przeciwników i kontrola tego co robią. Z powodzeniem można zagrać w rodzinnym gronie, aczkolwiek obawiam się że młodszym graczom ciężej będzie wygrać z dorosłymi. O co chodzi? Każdy z graczy otrzyma symetryczny zestaw kafelków budynków, z których wspólnie będą budować miasto...a w zasadzie to metropolie! Będziemy zdobywać działki, ustawiać na nich budynki, a także rozbudowywać już stworzone konstrukcje. Kluczowe dla rozgrywki jest takie pozyskiwanie tworzenie swoich konstrukcji, aby jak najwięcej punktów dały nam, a nie przeciwnikom. Wrażenia: Bardzo fajna prosta gra która jak podejrzewam zyskuje z każdą kolejna partia. Bardzo podoba mi się, że mimo , że każdy sobie rzepkę skrobię, to jeżeli damy się zbyt frywolnie rozmieszczać, przeciwnikom to nie mamy szans na wygraną. Także gra jest dość wredna, ale nie w taki bezpośredni sposób. Wykonanie. Gra jest reinplementacją Foundations of Romę, które pełne jest monumentalnego wręcz plastiku. W Metropolis mamy dwuwarstwowe plasterki i kartonowe tenisowe kafelki, które może nie są tak spektakularne, ale podejrzewam, że zdecydowanie poręczniejsze i czytelniejsze gdy już położymy je na planszy. Wykonanie jest zatem proste, ale bardzo solidne, więc nie ma się czego przyczepić.

Gra ma banalne zasady, ale też jest pole do pogłówkowania i dobrej zabawy. Im więcej osób przy grze, tym ciaśniej i tym większe możliwości zepsucia innym planów. W grze występuje negatywna interakcja, ale nie jest ona aż tak bolesna, mimo uszczypliwości przeciwników, wciąż mamy szanse coś wymyślić lub pokrzyżować plany innym. Proste zasady, całkiem szybka rozgrywka i duża interakcja. Mimo tego gra mnie nie wciągnęła. Jest ok, ale nic poza tym. Ocena po 1 partii w 4 osoby. Czas gry = 58 min.