Dla Kogo? Dla fanów bardzo mózgożernych gier euro. Gra ma stosunkowo proste zasady, ale palenie zwojów produkuje energię cieplną wystarczającą do ogrzania całkiem sporego M3. Jeżeli oczekujesz od gry cos więcej niż móżdżenie to prawdopodobnie Ci się nie spodoba. O co chodzi? Gracze przenoszą się do USA lat 60tyvh XXw. i wcielą się w prezesów (docelowo) sieci barów typów fastfoodów. Będziemy zatrudniać obsługę, kadre zarządzającą, prowadzić kampanie reklamowe oraz robić w zasadzie wszystko co pozwoli nam trafić do jak najwiekszej grupy odbiorców. Wrażenia: Tak, tak wiem, że gra bez dodatku jest zepsuta, bo wymaga przyjęcia początkowo jedynej prawidłowej taktyki, ale ja grajac jej nie znałem i żaden z moich współgraczy zdaje się również, więc nie ma to znaczenia. Dla mnie Foodchain to spore zaskoczenie. Przede wszystkim spodziewałem się, że gra będzie bardziej skomplikowana jeżeli chodzi o zasady, a okazała sie bardzo przystępna. Ponad to nie spodziewałem się, że organizowanie działania naszego interesu będzie mi dawało tyle fanu. Gra jest też w mojej opinii całkiem klimatyczna. Foodchain jest ciężki i nie wybacza błędów. Do tego gra bardzo mocno nagradza doświadczenie, ale mi osobiście to jakoś bardzo nie przeszkadzało. Robiłem swoje, czasami coś wyszło, a czasami nie bardzo - jak w życiu. 🙂 Wykonanie. Gra wygląda troche biednie, ale ma to swoj urok. wykonanie jest okej, bo wszystko jest bardzo czytelne i nie pozostawia wątpliwości gdzie co jest, gdy nasza sieć zatrudnienia jest już całkiem rozległa. Bardzo fajnie wypadają karty pomocy w formie "Menu". Co do materiału wykonania elementów to jest ok. Nic nie wypada jakoś bardzo na plus czy na minus.

Nie jestem jakąś wielką fanką gier ekonomicznych, natomiast Food Chain Magnate bardzo mi się spodobał na tyle, że lubię do niego wracać. Mechanika oddaje tematykę gry, podczas rozgrywki naprawdę możemy poczuć, że prowadzimy swoją restaurację i konkurujemy z innymi osobami. Ta gra potrafi być wredna, a raczej jej gracze – walczą o klienta na noże, no dobra przesadzam, po prostu próbują mieć skuteczniejsze reklamy oraz lepsze ceny. Karty do gry są bardzo klimatyczne, przypominają styl z lat ‘60 w Ameryce. Natomiast kafelki są cienkie i nijakie.